Lezersrecensie
Over de zonden van onze verwekkers en de gevolgen daarvan.
Erika Bianchi is geboren in Pisa en woont en werkt nu in Florence , waar ze oudheid en archeologie doceert.
Ze is geïnteresseerd in de geschiedenis van de ontwikkeling van mensen en welke eerdere gebeurtenissen en beslissingen ze hebben gemaakt tot wie ze zijn.
1948 in Bretagne.
Tijdens de Tour de France leert de jonge Bretonse serveerster Lena de 17 jarige mecanicien van de Italiaanse ploeg, Zaro Checcacci , kennen.
9 maanden later wordt er een meisje geboren, Isabella , waar Zaro niets mee te maken wil hebben.
Tien jaar later zoekt Lena, samen met Isabella, Zaro op in Italie.
Zaro, die inmiddels getrouwd is en een zoontje heeft.
Lena vestigt zich met Isabella in het dorpje, maar wanneer ze een nieuw liefde ontmoet, verdwijnt ze en laat Isabella achter bij een vriend van Zaro.
Als Isabella later kinderen krijgt, twee dochters, Marta en Cecilia , blijkt dat haar jeugd diepe sporen nagelaten heeft.
Zal de geschiedenis zich herhalen of is er toch een mogelijkheid op een beter leven?
De quote op de – prachtige – cover van het boek trok meteen mijn aandacht.
“Hoe een avond het lot van een familie vier generaties lang bepaalt.”
Het boek is op een bijzondere manier opgebouwd , het begint met de epiloog en eindigt met de proloog.
Dat een dergelijke opbouw goed uitpakt blijkt wel uit een ander boek met dezelfde opbouw , Welbeschouwd van Elizabeth Jane Howard.
Dat boek is me goed bevallen, mede daarom , maar ook vanwege het thema , was ik erg benieuwd naar Wij zijn niet als hagedissen.
Het thema van het boek: we betalen voor de zonden van onze verwekkers, in dit geval vooral de moeder.
Over weglopen, verlaten worden, alleen achter blijven, over geen verbinding kunnen maken, over honger.
En over dromen, lotsbestemmingen , maar ook over fietsen en over de liefde. En over vogels, waaronder de kolibrie , de enige vogel die achteruit kan vliegen.
Erika Bianchi hanteert een mooie, poëtische schrijfstijl , maar schrijft soms ook direct , de vrouwen komen echt tot leven en vertellen ons hun bijzondere verhaal.
En net als bij hagedissen die hun staart verliezen, kan er iets moois terug groeien in de leegte na een verlies.
Maar soms blijft toch het gemis.
Ze is geïnteresseerd in de geschiedenis van de ontwikkeling van mensen en welke eerdere gebeurtenissen en beslissingen ze hebben gemaakt tot wie ze zijn.
1948 in Bretagne.
Tijdens de Tour de France leert de jonge Bretonse serveerster Lena de 17 jarige mecanicien van de Italiaanse ploeg, Zaro Checcacci , kennen.
9 maanden later wordt er een meisje geboren, Isabella , waar Zaro niets mee te maken wil hebben.
Tien jaar later zoekt Lena, samen met Isabella, Zaro op in Italie.
Zaro, die inmiddels getrouwd is en een zoontje heeft.
Lena vestigt zich met Isabella in het dorpje, maar wanneer ze een nieuw liefde ontmoet, verdwijnt ze en laat Isabella achter bij een vriend van Zaro.
Als Isabella later kinderen krijgt, twee dochters, Marta en Cecilia , blijkt dat haar jeugd diepe sporen nagelaten heeft.
Zal de geschiedenis zich herhalen of is er toch een mogelijkheid op een beter leven?
De quote op de – prachtige – cover van het boek trok meteen mijn aandacht.
“Hoe een avond het lot van een familie vier generaties lang bepaalt.”
Het boek is op een bijzondere manier opgebouwd , het begint met de epiloog en eindigt met de proloog.
Dat een dergelijke opbouw goed uitpakt blijkt wel uit een ander boek met dezelfde opbouw , Welbeschouwd van Elizabeth Jane Howard.
Dat boek is me goed bevallen, mede daarom , maar ook vanwege het thema , was ik erg benieuwd naar Wij zijn niet als hagedissen.
Het thema van het boek: we betalen voor de zonden van onze verwekkers, in dit geval vooral de moeder.
Over weglopen, verlaten worden, alleen achter blijven, over geen verbinding kunnen maken, over honger.
En over dromen, lotsbestemmingen , maar ook over fietsen en over de liefde. En over vogels, waaronder de kolibrie , de enige vogel die achteruit kan vliegen.
Erika Bianchi hanteert een mooie, poëtische schrijfstijl , maar schrijft soms ook direct , de vrouwen komen echt tot leven en vertellen ons hun bijzondere verhaal.
En net als bij hagedissen die hun staart verliezen, kan er iets moois terug groeien in de leegte na een verlies.
Maar soms blijft toch het gemis.
2
Reageer op deze recensie
