Tussen twee werelden - voelbare sfeer en prachtig gecomponeerde zinnen

Een boek dat ik zelf niet zou uitkiezen én tegelijkertijd participeren in een leesclub? Interessant! En als het dan toch over 'reading challenges' gaat, moet je jezelf ook een beetje challengen, toch? En zou dat verrassen, of juist tegenvallen?

Een paar weken geleden zag ik op de site van Hebban dat een leesclub zou worden gestart voor het op 8 januari verschenen debuutroman van Franco Faggiani Tussen twee werelden. De voorpublicatie was prachtig geschreven en bovendien heeft een van de hoofdpersonages uit deze roman een vorm van autisme (wat later Asperger bleek te zijn). Omdat ik in mijn omgeving mensen ken met autisme, sprak dit boek me bijzonder aan. Ik was dan ook erg blij toen ik een mail ontving waarin stond dat ik was uitgeloot om deel te nemen aan de leesclub en de roman over enkele dagen thuis zou ontvangen.

Het boek is in zijn geheel geschreven vanuit het ik-perspectief van Leonardo. De auteur houdt goed vast aan dit perspectief, waardoor de lezer een band voelt met Leonardo. Zeker in de eerste helft van het boek wordt veel gespeeld met tijd. Leo denkt veel terug aan het verleden waardoor de lezer op een natuurlijke manier kennis maakt met het verleden van de hoofdpersonages. Het gehele boek is geschreven in de verleden tijd, wat ik persoonlijk prettig vind lezen. Maar ieder zo zijn mening.

Een lang verhaal kort

Leonardo woont samen met zijn dochter Nina en pleegzoon Martino in Milaan en rouwt om het verlies van zijn vrouw Chiara. Martino heeft een introvert karakter en gedijt beter in een rustige omgeving dan in een grote stad. Ondanks dat Martino en Leonardo geen bloedband hebben en verschillen in leeftijd en afkomst, lijken ze qua karakter veel op elkaar.

Op de middelbare school wordt bij Martino het syndroom van Asperger vastgesteld. De psycholoog vertelt hen dat de meest geniale mensen ter wereld het syndroom hebben gehad, maar dat hun omgeving het weleens moeilijk vindt om met hen om te gaan. Het advies aan Leonardo luidt dan ook om het vooral te accepteren. Leonardo besluit hierop om te verhuizen naar zijn geliefde bergen, waar ze een wat rustiger leven kunnen leiden. Nina besluit niet mee te gaan naar de bergen, maar voor haar studie en carrière aanvankelijk naar Frankrijk en later naar de Verenigde Staten van Amerika te emigreren.

Martino krijgt een innige vriendschap met een oudere man uit het dorp, Augusto. Augusto is veehouder en Martino leert het vak van hem. Ook leert Martino daar prachtige houtsnijwerken maken en ontwikkelt hij zijn liefde voor design. Samen met Leonardo maakt hij mooie wandelingen in de bergen en met weinig woorden hebben ze steeds diepere gesprekken.

Aan het eind van het boek wordt Martino 18 jaar en mag vanaf dat moment zelf weten wat hij gaat doen. Of hij wil studeren, bij Leonardo wil blijven of een eigen bedrijf wil opstarten. Het zijn afwegingen die Martino moet maken. Op een passende manier geeft Leonardo hem adviezen. Adviezen zijn wel pijnlijk, want hoewel ze in het begin van het boek (start middelbare school) nog erg aan elkaar moesten wennen, hebben ze aan het eind van het boek (18e verjaardag en eind middelbare school) een innige vader-zoon band ontwikkeld.

Personal touch

Eindelijk heb ik een boek heb gevonden waarin een van de hoofdpersonen een vorm van autisme heeft, zonder dat het humoristisch wordt weggezet. Het verhaal is mooi geschreven, geeft de kwetsbaarheden van de hoofdpersonages prachtig weer en leert eigenlijk dat door het maken van bepaalde keuzes iemand met autisme een prettiger leven kan krijgen - en ook kan uitblinken in zijn kwaliteiten. En tegelijkertijd dat communicatie met iemand met autisme wat oefening of aanpassing vereist. Juist ook van de omgeving. De auteur is hier voortreffelijk in geslaagd.

In de roman zijn de prachtigste zinnen gecomponeerd. De mooiste is volgens mij nog wel: 'Ik geloof dat je, om gelukkig te zijn of dat in elk geval te proberen, niet stil moet blijven zitten wachten tot er goede dingen gebeuren, maar in beweging moet blijven om te zorgen dat er mooie dingen kunnen gebeuren'. Het hele verhaal straalt de rust uit die Leonardo en Martino ook ervaren in de bergen. Dit wordt versterkt door de beeldende schrijfwijze en de snelheid van het verhaal.

Op enig moment wilde ik het boek, vanwege de bijzondere zinnen en treffende sfeer, niet wegleggen, maar kon ook lastig mijn aandacht erbij houden. Voor mij persoonlijk kwam het doordat ik het doel van de hoofdpersoon Leonardo miste. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat hij nu wilde bereiken of wat zijn wens nu was. En daardoor kon ik de rode draad in het verhaal wat moeilijker vasthouden. Dit maakte ook dat ik een tijdje heb getwijfeld of ik het boek wel uit zou lezen.

Overigens werd dit in het laatste hoofdstuk weer feilloos goed gemaakt door de emoties van Leonardo naar aanleiding van de gebeurtenissen te beschrijven, maar voor mij zou het verhaal nog beter zijn geweest als zijn twijfels, angsten, doel of wensen eerder nadrukkelijk een plek zouden krijgen.

Kortom: een roman met prachtige zinnen en een voelbare sfeer die maken dat het boek een indruk achterlaat. Alleen doordat het doel van de hoofdpersoon niet zo duidelijk is, kan het 'even doorzetten' zijn om het boek uit te lezen.

https://lekkerlezen.jimdofree.com/tussentweewerelden/