Democratie of liefde?

Leuk, een boek over een hot topic, door een politica en landgenote. Het leek me super interessant. Helaas, het viel mij een beetje tegen. Het verhaal ging niet echt over Syrië maar ook niet over België.Ik had het gevoel dat de auteur niet kon kiezen tussen verschillende thema's: de liefde, de oorlog en bijhorende vluchtelingen (alhoewel Aylan niet vluchtte, maar gewoon niet terug is gegaan) of democratie. Geen enkel van deze thema's is voldoende uitgewerkt. Wat mij nog het meest uitgewerkt lijkt, is het politieke denken van de auteur. Maar daar hoort deze titel dan niet boven te staan.
Er wordt heel veel over democratie gepraat en gerefereerd naar andere werken hierover. Maar wat ik miste was hoe Syrië op dat moment onder Assad geen democratie was. Er wordt daarover vooral gezwegen, wat zeker de sfeer in het land was, maar ik als lezer had graag wat meer te weten gekomen hoe het leven daar is/was. De boeken die Aylan te lezen krijgt, lijken mij ook niet van toepassing voor een 13-jarig kind. Ook zijn reis op weg naar democratie wordt niet voldoende beschreven. Hij reist ook letterlijk van een dictatuur naar Rusland met een iets vrijer regime naar België, een schijndemocratie zoals de auteur laat aanvoelen. Maar wat houdt dat concreet in? Ik kan mij dat wel indenken, maar ik ging dit boek net lezen om daar een andere of ruimere kijk op te krijgen. Nog iets wat ik miste in het boek dus.
Of alles in het westen beter is, is zeker niet zo. Ons bestuur is zeker democratischer, maar wanneer je naar de democratie-index kijkt, staan we (België) toch 'maar' op de 23ste plaats ongeveer. Syrië daarentegen op ongeveer 164. Maar ik geloof niet dat er een rechte lijn bestaat tussen gelukkig zijn en graad van democratie. Wat bij ons in het Westen vooral zwaar weegt is het individualisme. Mensen zijn eenzaam. Ik ben wel geschrokken over enkele dingen die de auteur vertelde, hoe niet gekozenen toch volksvertegenwoordiger kunnen worden of omgekeerd. Maar wat mij vooral stoort is wat ik hoorde tijdens een rondleiding in het Vlaams Parlement: Wanneer een decreet (= Vlaamse wet) gestemd wordt, stemmen de partijen die in de regering zitten voor en stemmen de partijen die in de oppositie zitten tegen ongeacht de inhoud van de wet. En dat heeft mij heel erg geraakt. Wat is het nut van een parlement dan nog? Naar mijn gevoel zijn veel politici ook meer bezig met de volgende verkiezingen dan wat goed is voor het land. Op die manier worden er weinig baanbrekende beslissingen genomen.Kijk maar naar de klimaatverandering. Misschien kan een technocratie of een dictatuur op dat vlak wel verandering brengen.
Ik heb eerlijk gezegd meer genoten van de uitweidingen op het onderwerp democratie, economie, .... dan van het verhaal zelf. Misschien is het boek gewoon te dun. Er gebeurt heel veel, maar er lijkt weinig uitgeschreven te zijn. Misschien had Els Ampe het verhaal even opzij moeten leggen en er nog een paar jaar verder aan moeten werken. Dat zou een beter evenwicht geven tussen de verschillende topics (democratie, liefde, vluchtelingen, ...)
Rosie is mijn favoriet karakter. Je voelt dat Aylan rijper en wijzer wordt door de jaren heen. Maar ik heb toch nog steeds het gevoel dat er vooral beschreven werd hoe hij zijn jeugdjaren en latere jaren doorbracht, dan hoe hij zich ontwikkelde. Spijtig daarin weer dat de liefde of het verliefd zijn uiteindelijk zo sterk naar voor geschoven werden. Maar ja, we moesten dan ook te weten komen wat het geheim is van Aylan.