Vele verhaaltouwtjes stevig in handen

Let op: onderstaande recensie bevat spoilers uit de vorige delen van de zelfde serie.

Het kostte Lisa Maxwell drie jaar om De vloek van de slang te schrijven, het derde deel uit haar veelgeprezen fantasyserie 'De laatste magiër', waarin geschiedenis, tijdreizen en magie met elkaar worden gecombineerd. Daar waren haar Amerikaanse fans niet blij mee. Fijn dus dat Nederlandstalige fans slechts anderhalf jaar zagen verstrijken sinds het tweede deel, De duivelsdief, verscheen. Al blijkt het ook dan niet altijd mee te vallen om weer aan te haken. Dat de auteur haar tijd heeft genomen voor dit bijzonder lijvige en opnieuw complex in elkaar stekend boek is echter begrijpelijk. Het resultaat blijkt het wachten dan ook waard.

Lisa Maxwell studeerde Engels en was wetenschapper, boekverkoper, redacteur en docent voordat ze fulltime schrijver werd. Met het eerste deel van deze serie, eveneens De laatste magiër geheten, brak ze internationaal door. Maren Mostert, vertaalster van de eerste twee delen, nam ook de fikse klus van deze vertaling op zich.

De draad wordt opgepakt in New York 1902, waar we teruggaan naar de overval op het bal van de Orde waar het vorige deel (onder andere) mee eindigde. Nu zien we de gebeurtenissen daar echter door de ogen van andere personages. De magische ring blijkt dan spoorloos verdwenen wat zowel de twee bendes als de Orde in stelling brengt. Het is echter vooral voormalig huurmoordenares Viola Vaccarelli, die in een seksistisch en racistisch New York de ring tegen allerlei klippen op probeert terug te krijgen.

Ondertussen gaan Esta en Harte in 1904 ieder hun eigen weg om een magisch artefact op te halen. Ze hebben meerdere van die artefacten en het magische boek de Ars Arcana nodig om de oude Egyptische godin Seshat die in Harte huist en de wereld wil vernietigen, te overwinnen. Esta gaat in Texas en Denver op zoek naar een magische dolk, terwijl haar aartsvijand Jack Grew, die het boek heeft en in wie de nog gevaarlijkere god Thoth huist, haar op de hielen zit. Harte Darrigan, die er stiekem vandoor was gegaan, heeft St. Francisco als bestemming. Daar treffen hem zware beproevingen waarbij hij alles kwijtraakt. Doodgaan lijkt dan een betere mogelijkheid om van Seshat af te komen dan het oorspronkelijke plan. Of toch niet?

Tussen alle verwikkelingen door doet de auteur wel degelijk haar best om gebeurtenissen uit de vorige delen op te rakelen en personages opnieuw in het voetlicht te zetten. Dat het soms toch schort aan de herinnering van de lezer is niet vreemd, omdat dit nu eenmaal een omvangrijk opgezette serie is vol personages, verwikkelingen, locaties en tijdreiscomplicaties. Het valt binnen dat kader nauwelijks te geloven dat de auteur zelf al die zaken goed draaiende weet te houden zonder ooit haar zicht op het grote geheel te verliezen. Ze heeft beide handen vol verhaaltouwtjes maar weet precies wat waar zit en wanneer er aan welk touwtje getrokken moet worden. Daardoor zijn zowel dit boek als de hele serie uiteindelijk toch goed te volgen.

En dat niet alleen, want onderweg valt er van alles te beleven. Er is volop spanning en avontuur en de belangrijkste karakters blijven zich ontwikkelen. Ondertussen maken we een interessante excursie langs gebeurtenissen uit de Amerikaanse geschiedenis van na 1900 en wordt het thema discriminatie goed uitgewerkt. Daarbij mengen de fantasywereld, daadwerkelijke geschiedenis en door tijdreizen veranderde realiteiten zich op een geloofwaardige manier.

Helemaal probleemloos kronkelt de slang zich echter niet naar de dubbele climax in New York en Chicago. De zevenhonderd pagina’s waren niet allemaal nodig geweest. Er wordt te veel herhaald en personages zeuren soms wat lang door over bepaalde kwesties. Maar dat zijn louter een paar onhebbelijke touwtjes in twee knuisten vol originaliteit. Lisa Maxwell is opnieuw gegroeid als auteur. Een stijgende lijn die ze hopelijk weet door te zetten, want op de laatste pagina’s slingert het verhaal zonder pardon door naar deel vier.