Ontluikend medium krijgt meer bite in tweede deel

In Huid tegen huid vervolgt Anja Feliers (1971) haar nieuwe thrillerserie rondom het medium Caro Westerhof. Wist ze in het eerste boek, Wat hij mij zei, nog niet te overtuigen als schrijfster van paranormale zaken, in dit boek geeft ze het idee van een medium al meer inhoud. Daarnaast ondervindt Caro’s ontluikende gave nu zoveel weerstand in de buitenwereld, dat ook dat voor spanning zorgt en niet alleen de thrillerplot. Een plot dat overigens op zichzelf staat, waardoor het boek redelijk goed te lezen zal zijn voor mensen die deze serie nog niet kennen.

De Belgische schrijfster  werd vooral bekend met een tiental thrillers rond de psychologe Kathleen Verlinden. Net als die serie speelt deze relatief nieuwe zich in en om het stadje Bilzen in Belgisch Limburg af, de woonplaats van de auteur.

Huid tegen huid bestaat uit drie onderling verschillende delen. In het eerste pakken we de draad een half jaar na de gebeurtenissen uit Wat hij mij zei op. Terwijl Caro haar best doet om haar leven en dat van haar dochters weer op de rails te krijgen, ziet ze plotseling een soort geestverschijningen in het bos. Als vervolgens het 17-jarige meisje Romi vermist blijkt, denkt Caro dat de verschijningen daarmee te maken hebben. Omdat zelfs bevriend rechercheur Frederic de Jong weinig kan met haar voorgevoelens, gaat ze zelf op onderzoek uit. Daarbij ontwikkelt haar gave als medium zich steeds verder, waardoor ze een paar onrustbarende ontdekkingen doet.

In deel twee verschuift de focus in zijn geheel naar het verhaal rond Romi en een aantal mensen in haar omgeving. Het wordt duidelijk wat er zoal speelde en hoe dit meisje tot slachtoffer is geworden. Wie de dader is, wordt echter pas in het laatste deel onthuld. Hierin komen beide verhaallijnen samen en lopen uit op een ontknoping. Maar niet zonder dat Caro geheel onverwacht in een hachelijke situatie verzeild raakt.

Deze opzet van het verhaal is ongebruikelijk, maar werkt voor dit boek vrij goed. Het voorkomt dat de verwikkelingen rond Caro en Romi onoverzichtelijk en rommelig worden. Iets dat vermoedelijk was gebeurd als ze vanaf het begin door elkaar heen waren verteld, ook omdat beide verhaallijnen niet hetzelfde tijdsverloop hebben. Als in deel drie alles samenvalt, zijn echter ook de tijdslijnen weer gelijk. Hiermee laat Feliers, zoals wel vaker, zien hoe je een verhaal eenvoudig, maar tegelijkertijd helder en strak kunt opbouwen.

Toch is er ook een nadeel aan deze opzet. Het middelste en tevens langste deel bestaat nu grotendeels uit de privébesognes van een aantal personages, waardoor het idee een thriller te lezen wegzakt. Sterker nog, in verband met de aard van de gebeurtenissen kan de lezer gemakkelijk denken in een soap te zijn beland. Dat trekt pas tegen het einde van dit deel weer bij, als duidelijk wordt dat er ondertussen toch een plotlijn is uitgezet die meerdere verdachten oplevert. Net als in Wat hij mij zei is daarmee het mysterie wel present, maar blijft spanning lange tijd uit.

Gelukkig verandert dat bij het begin van het derde deel meteen, dankzij een bijzonder verrassende verhaalwending. Een aantal onderlinge verhoudingen wordt dan op scherp zet, er is meer conflict en de oplossing van de misdaad raakt in het gedrang. Ondertussen wordt Caro gedwongen wat van haar keurigheid te laten vallen en behalve meer talenten ook meer persoonlijkheid en felheid te ontwikkelen. Deze extra bite komt de serie ten goede. Toch lukt het de auteur helaas opnieuw niet om het haar personages echt lastig te maken.

Al met al is Huid tegen huid een betere paranormale thriller rond een medium dan het vorige deel, maar is het eindresultaat nog steeds te weinig onderscheidend. Een aardige whodunit, maar niet iets dat beklijft. Als Anja Feliers echter verder gaat op de ingeslagen weg en Caro zich op deze manier blijft ontwikkelen, kan de serie er alleen maar interessanter op worden.