Ongenuanceerd

Van dit boek werden in Frankrijk meer dan 300.000 exemplaren verkocht. Helaas staan verkoopscijfers niet altijd in verhouding met kwaliteit
Hoewel de auteur van dit boek specialist ter zake blijkt te zijn, zie ik daarin weinig terug in dit boek.
Over hoogbegaafdheid wordt gesproken met de term ‘diagnose’ en zet mijns inziens nog meer ‘het afwijkende’ in het licht. Hoogbegaafdheid is geen ziekte die moet gediagnosticeerd worden.
De auteur schrijft ook zeer veralgemenend over ‘de’ hoogbegaafde en neigt hiermee iedereen over dezelfde kam te scheren.
Worstelingen worden algemeen beschreven en lijken snel weer opgelost te kunnen worden. De soms zwart-witte beschrijvingen doen geen eer aan het unieke van elke mens.
“Je komt ook hoogbegaafden tegen, jong en oud, die bijzonder egoïstisch zijn. Egocentrisch. Nooit, maar dan ook nooit, zouden ze iets van zichzelf willen afstaan of delen. (...). Als deze mensen die niet kunnen geven iemand op hun pad tegenkomen die hun voldoende veiligheid biedt, (...) zullen ze de waarde van het geven opnieuw kunnen leren en uit hun gevangenis komen.”
Het boek staat vol met dit soort ‘kort door de bocht’- en ongenuanceerde uitspraken en staat daarmee lijnrecht tegenover de complexiteit van (het leven van) vele hoogbegaafden.