Gebrek aan diepgang en samenhang

Sandrone Dazieri (1964), geboren in Cremona, Italië, werkte voor hij doorbrak als thrillerauteur ondermeer als kok, verkoper, journalist, redacteur en scenarioschrijver.
Hij verzamelde een schare Nederlandstalige fans achter zich met de trilogie Dood de vader, Dood de engel en Dood de koning. Met Wespenman brengt hij zijn volgend vertaald werk naar onze contreien.

Als Amala ontvoerd wordt, rinkelt er bij haar tante Francesca een belletje. Als advocaat verdedigde ze dertig jaar geleden een man van wie ze toen al vermoedde dat hij onschuldig was. Gevolg is dat de echte moordenaar nog steeds vrij rondloopt.
Vastbesloten haar nichtje uit de handen van de ontvoerder te redden, ontpopt ze zich tot een echte speurder. In haar zoektocht naar de ontvoerder ontmoet ze Gerry, die bereid lijkt alles te doen om Amala terug te vinden. Maar waarom?
Antwoorden zijn mogelijk te vinden in de tweede verhaallijn waarin Dazieri de lezers meeneemt naar de context waarin het dertig jaar geleden allemaal gebeurde. Itala Caruso kreeg toen als corupte politieagente de opdracht bewijs te vinden om de man waarvan men dacht dat hij drie tienermeisjes ontvoerde en wurgde naar de gevangenis te sturen.

De ietwat schreeuwerige cover belooft ons een adembenemende pageturner voor lezers met stalen zenuwen. De lat wordt meteen hoog gelegd, maar voldoet Wespenman aan al deze verwachtingen?

Helaas stelt Dazieri ondanks de superlatieven op de cover teleur. Om meerdere redenen.

Zo slaagt de auteur er niet in om de personages tot leven te wekken. Ze raken niet en vertonen veel te weinig diepgang. Gevoelens, motieven,…het blijft allemaal aan de oppervlakte.

Verder geeft Dazieri soms weer te veel en dan weer te weinig informatie mee waardoor het vermoeiend lezen wordt en ergernis nooit veraf is. Zo is de beschrijving van de constructie waaraan en waarmee Amala vastgehouden wordt zodaning ingewikkeld dat je het als lezer na een tijdje gewoon opgeeft. Tegelijk blijf je achter met de vraag waarom. Waarom moest Amala op deze manier gevangen genomen blijven?
De auteur laat meermaals na om uit werken waarom welke keuzes door de personages gemaakt worden. Afhaken wordt dan een logisch gevolg. Eerst mentaal, voor sommigen waarschijnlijk ook in de feiten.

Het oogt allemaal wat slordig en geeft soms de indruk van een vermoeide auteur met goede ideeën maar te weinig energie en concentratie om zowel de personages als de verhaallijnen in de diepte uit te werken en samen te brengen tot een logisch verhaal. Een vloeiend en samenhangend geheel is ver te zoeken waardoor Wespenman allesbehalve een meesterwerk of pageturner te noemen is. Het potentieel was nochtans aanwezig.