Lezersrecensie
Dit boek blijft, ook nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen, hangen.
Met de Camino (genomineerd voor de NS Publieksprijs) levert Anya Niewierra haar vierde thriller af. Het bloemenmeisje kon vele harten veroveren, en bezorgde de auteur zelfs de Hebban Thrillerprijs in 2020.
Exact een jaar nadat haar man Emil (een voormalig Bosnisch vluchteling) tijdens zijn Camino zelfmoord pleegde, loopt zijn vrouw Lotte dag op dag dezelfde route.
Nadat ze ontdekte dat Emil gedurende hun huwelijk over zijn ware identiteit had gelogen, is ze op zoek naar antwoorden. Wie was haar man echt? Waarom pleegde hij zelfmoord?
Zich onbewust van het feit dat ze geobserveerd wordt door iemand die haar uit de weg wil ruimen voor ze te veel te weten komt…
Niewierra bouwt de Camino op vanuit drie perspectieven. We leven mee met Lotte, krijgen via een brief inkijk in het leven van Emil toen hij als kind in het voormalig Joegoslavië opgroeide en worden betrokken in de plannen van de onbekende die het op Lotte heeft gemunt.
Met haar zo kenmerkende stijl verleidt Niewierra haar lezers. Je waant je als het ware zelf op deze Camino. Net zoals in `het Bloemenmeisje besteedt de auteur veel maar nooit te veel aandacht aan de natuur waardoor je als lezer bijna meeloopt naast Lotte.
Daarnaast volg je de mentale groei die Lotte doormaakt. De inzichten die ze doorheen haar Camino verwerft, raken nauw aan thema’s die in de huidige maatschappelijke context voor velen onder ons ook van tel zijn:
“Maar de afgelopen dagen heb ik aan den lijve ervaren dat eenvoud, een vast ritme en het ontbreken van twijfel over je richting misschien we de basis zijn voor het ware geluk.”
Of : “Gewoon zijn. Zonder tijd en zonder plaats. Thuis kan ik niet gewoon zijn. Thuis moet ik de klok volgen, zijn er afspraken en deadlines. Thuis moet ik de regie voeren. Hier niet. Je loopt, je eet, je drinkt, je slaapt. “
Het gebruik van spreektaal en de weinig complexe en dus toegankelijke zinsbouw versterkt het gevoel dat Lotte zomaar jouw buurvrouw of vriendin kunnen zijn.
Maar vergis je niet, dit is niet zomaar een feelgood roman. De briefschrijver confronteert je als lezer voortdurend met de gruwel die de oorlog in voormalig Joegoslavië heeft voortgebracht. De impact van deze oorlog op het leven van 3 jongens, en in het verlengde verschillende etnische bevolkingsgroepen, komt erg dichtbij.
De Camino blijft, ook nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen, hangen. En dat is niet elk boek gegeven.
Exact een jaar nadat haar man Emil (een voormalig Bosnisch vluchteling) tijdens zijn Camino zelfmoord pleegde, loopt zijn vrouw Lotte dag op dag dezelfde route.
Nadat ze ontdekte dat Emil gedurende hun huwelijk over zijn ware identiteit had gelogen, is ze op zoek naar antwoorden. Wie was haar man echt? Waarom pleegde hij zelfmoord?
Zich onbewust van het feit dat ze geobserveerd wordt door iemand die haar uit de weg wil ruimen voor ze te veel te weten komt…
Niewierra bouwt de Camino op vanuit drie perspectieven. We leven mee met Lotte, krijgen via een brief inkijk in het leven van Emil toen hij als kind in het voormalig Joegoslavië opgroeide en worden betrokken in de plannen van de onbekende die het op Lotte heeft gemunt.
Met haar zo kenmerkende stijl verleidt Niewierra haar lezers. Je waant je als het ware zelf op deze Camino. Net zoals in `het Bloemenmeisje besteedt de auteur veel maar nooit te veel aandacht aan de natuur waardoor je als lezer bijna meeloopt naast Lotte.
Daarnaast volg je de mentale groei die Lotte doormaakt. De inzichten die ze doorheen haar Camino verwerft, raken nauw aan thema’s die in de huidige maatschappelijke context voor velen onder ons ook van tel zijn:
“Maar de afgelopen dagen heb ik aan den lijve ervaren dat eenvoud, een vast ritme en het ontbreken van twijfel over je richting misschien we de basis zijn voor het ware geluk.”
Of : “Gewoon zijn. Zonder tijd en zonder plaats. Thuis kan ik niet gewoon zijn. Thuis moet ik de klok volgen, zijn er afspraken en deadlines. Thuis moet ik de regie voeren. Hier niet. Je loopt, je eet, je drinkt, je slaapt. “
Het gebruik van spreektaal en de weinig complexe en dus toegankelijke zinsbouw versterkt het gevoel dat Lotte zomaar jouw buurvrouw of vriendin kunnen zijn.
Maar vergis je niet, dit is niet zomaar een feelgood roman. De briefschrijver confronteert je als lezer voortdurend met de gruwel die de oorlog in voormalig Joegoslavië heeft voortgebracht. De impact van deze oorlog op het leven van 3 jongens, en in het verlengde verschillende etnische bevolkingsgroepen, komt erg dichtbij.
De Camino blijft, ook nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen, hangen. En dat is niet elk boek gegeven.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne-Marie Lenjou
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
