Onthutsend eerlijk. Houdt ons een spiegel voor.

Voor de leesclub van De Boekenreizigers mochten we het boek 'Beste mevrouw Eva' lezen van Valentijn De Heer.
Het gezin waar Elias opgroeit is geen doorsneegezin al zijn er helaas wel meer van dit gezinnen dan we zouden willen. Naar de buienwereld toe verloopt alles binnen de lijntjes, zeker als je niet al te nauw kijkt. En dat doet de gemeenschap waar het gezin in leeft niet echt, want de schone schijn is belangrijker. Ze dragen het motto 'Ieder doet het op zijn manier' hoog in het vaandel. Het gezin lijkt trouwens niet echt opgenomen in de wijkgemeenschap. Vader en moeder zijn al niet erg betrokken bij hun oudste zoon, maar als er een tweede kindje geboren wordt en dat kindje het syndroom van Down lijkt te hebben, gaat het mis.
Elias neemt de zorg voor zijn broertje op zich. Niet dat hij veel keuze heeft, want zijn ouders maken zich er maar al te makkelijk met een jantje-van-leiden van af.
Toch verlangt Elias ook naar een gezin waar hij kind kan zijn en eens verlost kan zijn van de verantwoordelijkheden die sowieso veel te zwaar zijn voor een jong kind van zijn leeftijd. Mevrouw Eva lijkt de oplossing, ze is lief, zacht, geeft hem aandacht en wel zo dat Elias zich er helemaal thuis voelt. Misschien wel te?
De auteur bouwt de spanning op van bij het begin, beetje bij beetje. Soms denk je dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren dat het leven van Elias makkelijker maakt maar helaas duurt dat nog een hele tijd.
Het verhaal laat zien dat het fenomeen van kindermishandeling helaas echt niet beperkt blijft tot het geven van klappen, er komt veel meer bij kijken en veel van die dingen blijven vaak onder de radar, ook al omdat die kinderen vaak heel loyaal blijven tegenover op zijn minst één van beide ouders. Het is de enige houvast die ze hebben.
Als Elias dan eindelijk denkt het geluk te hebben gevonden, volgt voor hem waarschijnlijk de ergste klap.
Een boek dat we allemaal zouden moeten lezen en in het achterhoofd moeten houden. De auteur schrijft in een zeer leesbare taal en gebruikt ook typische woorden als hij het verhaal van Elia brengt, maar ook als hij vader en moeder aan het woord laat. De spanningsboog zakt nergens in. Ook al weet je dat dit geen happy end gaat worden, toch wil je absoluut weten hoe het eindigt en hoop je in stilte dat het dan tóch een happy end zou zijn.
Een absolute aanrader!