Catharina....

Ik mocht het boek ‘ Catharina ‘ van Frank Krake lezen. Ik had al meerdere boeken van deze auteur gelezen en twijfelde een beetje. Maar het onderwerp sprak me wel degelijk aan. ‘Eichmann vermoordde 6 miljoen joden maar redde mij en mijn zoon’. Daar zat wel een verhaal achter, dacht ik. Waarschijnlijk zat het er ook achter maar het kwam er niet uit. De auteur bezigt een nogal journalistieke stijl die voor bepaalde onderwerpen zeker opportuun en adequaat is, maar voor dit onderwerp toch echt niet, naar mijn aanvoelen. Uiteraard is de schrijfstijl de keuze van de auteur en heb je dat als lezer te respecteren, maar hier zat zoveel meer in, denk ik. Ik had weer het ‘adventskalendergevoel’. Deurtje open, een stukje informatie. Volgend deurtje, nog wat weetjes en zo verder. De informatie an sich was absoluut correct en interessant maar van een roman verwacht ik toch meer empathie, inlevingsvermogen.
Catharina is de oudste telg uit een Rotterdams Joods kleermakersgeslacht. Het verhaal gaat over hoe zij Westerbork weet te overleven. We maken kennis met de hele familie, in kleine stukjes en deeltjes. Zoals gezegd krijg je heel veel informatie over die tijd en voor ons, die het godzijdank niet moesten meemaken is dat natuurlijk waardevol. Ik mocht 66 jaar in vrede leven, maar mijn ouders die wat ouder waren dan die van mijn klasgenoten en mijn grootouders hebben de oorlog zeer actief meegemaakt, in het verzet, met deportatie na verraden te zijn geweest omdat oma Joodse mensen verborgen hield, dus ja, he heeft ons wel getekend, zeker mijn moeder voor wie het niet makkelijk was om als Duitse in het verzet te zitten. Misschien daarom dat ik meer empathie verwacht had?
Zoals gezegd, op informatief vlak krijg je veel kennis, maar ik blijf toch op mijn honger zitten, net als alle andere keren dat ik een boek van deze auteur las. Waarschijnlijk ligt het aan mij en ligt zijn stijl me gewoon niet, dat kan natuurlijk, maar ik blijf het jammer vinden dat het zo ‘feitelijk’ beschreven werd.