Recensie Figuranten

Nee, niet voor mij. Na het lezen van Tirza was ik laaiend enthousiast en dacht "Kom, ik trek eindelijk de nog niet gelezen Figuranten uit de kast".
Mateloos heb ik me verveeld, de enige reden om hem uit te lezen was nieuwsgierigheid naar het einde. Het boek begint namelijk in het nu, waarna er een verhaal gedaan wordt over de driehoeksverhouding tussen Ewald, Broccoli en Elvira, en nog een aantal andere personages, en je leest door omdat je een serieuze omslag in de levens verwacht.

Meerdere malen oeverloze herhalingen van woorden in 1 zin, de continue idea fix van elk van de personages en dan die ook in eeuwige herhaling..... humor??
Voor mij irritant en elk van de personages bleven hierdoor vlak. Of het nou gaat over Elvira, beroemd worden, Marlon Brando, salami, "we gaan naar de gevangenis", de naam Berk, het sprak me allemaal niet aan.
Waar gaat het over?? Wanhoop en zinloosheid van het leven?
Als ik dan achterin het boek de drie bladzijden recensies over Blauwe maandagen doorlees en ik meerdere malen de verwijzing naar Woody Allen zie staan, begrijp ik het in ene: Woody Allen vind ik oook totaal saai en humorloos.

Ondanks de alom geloofde toentertijd nieuwe schrijfstijl in het al opgeblazen literaire wereldje wil ik het er toch op houden dat dit boek niet voor mij is, Figuranten voor elkaar en zeker ook niet meer dan dat voor mij.

(Als ik dan de Wiki Grunberg lees , de genoemde recensie van Hans Goedkoop en de visie van Hans Goedkoop op het toch beladen woord Literatuur (visie H.Goedkoop) heb ik een stukje herkenning bij mijn eigen beleving, ook al denk ik doorgaans niet mee over de definitie van de grote "L" )