Bestaat horror-feelgood? Nu wel!

Bestaat er zoiets als horror-feelgood? Want volgens mij heb ik dat net gelezen! In “Tien voor twaalf” van Lisette Jonkman volgen we Hilde die op haar neefje Lex van bijna twee moet passen. Maar zodra ze een seconde niet op let, is hij verdwenen. Met haar vriendin Roos gaan ze op zoek. Mijn anxiety ging door het dak in de eerste helft van dit boek. Het zal je maar gebeuren. Daarbij vond ik dat de dames zich vrij nonchalant opstelde tegen de verdwijning. In plaats van meteen de politie te bellen gaan ze op hun dooie gemakje alle opties af. Ook wanneer ze sterk het vermoeden hebben dat hij buiten in de sneeuw (zonder kleding) kan zijn. Dat Lex de naam is van mijn jongste kat zal ook niet mee hebben geholpen bij mijn zenuwen tijdens het lezen. Het zou geen feelgood zijn als niet alles goed kwam en daarbij krijg je een plottwist waar je u tegen zegt.