Mooie en integere roman

Marcus van Halen is een prille veertiger die een moeilijke fase in zijn leven doormaakt. Hij heeft zo sterk het gevoel dat er iets niet klopt dat hij zijn vrouw en kind verlaat om op zoek te gaan naar wat er mogelijk dan ontbreekt. Hij is nog niet ver gevorderd wanneer zijn vader plotseling komt te overlijden. Marcus erft naast veel geld een brief van zijn vader met het verzoek deze af te leveren bij ene Hendrik Tavenier. Deze raadselachtige brief vormt de start van een zoektocht naar het verleden van zijn vader die synchroon gaat lopen met het zoeken naar zichzelf.

Het boek start met een sterke proloog. Marcus bevindt zich met de brief in zijn hand voor het huis van Hendrik en Helena Tavenier op het Zeeuwse eiland Walcheren. De plek roept onduidelijke herinneringen op die zowel de nieuwsgierigheid opwekken als het belang ervan te lijken benadrukken. Het voelt als een keerpunt in iemands leven. In de volgende hoofdstukken maakt de lezer kennis met Marcus. Een man die zichzelf kwijt is, niet goed meer weet wat belangrijk is in zijn leven en zijn vrouw Lisanne en zoontje Luuk verlaat. Op zijn verjaardag overlijdt zijn vader en niet lang daarna ontdekt hij dat zijn haar begint uit te vallen. Zijn zoektocht naar zichzelf had tot nu toe nog niet veel om het lijf, maar wordt op scherp gezet door de ongewone erfenis van zijn vader. Door het vreemde verzoek een brief te bezorgen bij iemand waar Marcus zelfs nog nooit van heeft gehoord maakt dat Marcus veel gaat nadenken over zijn jeugd. Een oude foto en gesprekken met zijn tante zorgen ervoor dat er met herinneringen ook vragen naar boven komen. Dit alles zet hem op het spoor naar een verleden dat voor hem verborgen is gehouden. Kan Marcus de antwoorden die hij zoekt accepteren en zal hij daardoor in staat zijn vrede te vinden met en in zichzelf?

Het is jammer dat tussen de eerste veelbelovende hoofdstukken en de uiteindelijke ontknoping het tempo en de spanningsboog wat inzakken. Marcus is niet altijd even sympathiek en het valt soms zwaar om met hem mee te leven. Je kunt niet je vrouw en kind verlaten en er naïef (egoïstisch?) van uitgaan dat ze op je blijven wachten terwijl jij jezelf aan het vinden bent. Daarbij laat hij zich gemakkelijk beïnvloeden waardoor hij af en toe vreemde keuzes maakt. Juist door deze realistische benadering van iemands persoonlijkheid is het de auteur wel goed gelukt om Marcus neer te zetten als een mens van vlees en bloed. Zijn onzekerheid, dat gevoel van 'is dit het nou' in zowel zijn werk als in zijn privéleven is herkenbaar voor iedereen die zijn jeugd definitief achter zich heeft gelaten. Zelfs vader Hans die je als lezer niet bij leven kent wordt zorgvuldig uitgewerkt. De sympathie die dit personage oproept is enorm groot. Het is zo knap om datgene te doen wat juist is, zelfs wanneer daar grote offers voor gebracht moeten worden.

Krassels is een goed opgebouwde roman geworden, zorgvuldig opgeschreven en met gebruik van prachtige metaforen. In het slotstuk bekijkt Marcus het kappen van de bomen in de tuin van de Taveniers. Ze hebben schimmel en om dit compleet uit te roeien zit er niets anders op dan ze met wortel en al uit de grond te halen. Hoe een mooie vergelijking is dit met het verhaal van Marcus.

Met Krassels heeft Jos Govaarts een mooi debuut afgeleverd, een zorgvuldig geconstrueerd verhaal waarin hij laat zien dat je om een harmonieus leven te kunnen leiden, je datgene wat je overkomt moet omarmen.