Een lied voor Achilles

Achilles, de beste onder de Grieken is onverslaanbaar, zo gaat het verhaal van de Goden. Wanneer Patroclus, die verbannen werd uit zijn vaderland, onder de hoede van de jonge Achilles komt, ontstaat er een hechte vriendschap. De mannen doen alles samen en naast vriendschap ontwikkeld zich een warme liefde tussen de twee. Zelfs wanneer de schone Helena van Sparta is ontvoerd en Troje belegerd moet worden, volgt Patroclus de onverslaanbare Achilles in de strijd. Achilles is vastbesloten om naam te maken en eeuwige roem te scheppen en zo de belofte van de Goden waar te maken. Maar wie brengt hij daarmee in gevaar? Het lot is onvoorspelbaar.

Grote verwachtingen had ik van Een lied voor Achilles. Een boek dat wordt aangeprezen door velen, en zelfs bij vele lezers in de favorietenlijst staat.

Ik luisterde het boek, en was niet zo overrompeld zoals de andere lezers. Het verhaal kwam naar mijn gevoel wat traag op gang, ik miste in de eerste helft wat diepgang en raakte niet echt meegesleept in de verhaallijn.

Misschien komt het dat ik wat moeite had met de hervertelling, die toch wel afwijkt van het oorspronkelijke verhaal. Ik vond het moeilijk om de klassieke versie los te laten en me open te stellen voor deze nieuwe versie van Madeline Miller.

Als ik het voor mezelf loskoppel, en de bedenk dat de personages niet Achilles en Patroclus zijn, maar bijvoorbeeld Jos en Guido (ik zeg ook maar wat), dan zou het verhaal voor mij makkelijker aan te nemen zijn.

Want hoe je ook draait of keert, Een lied voor Achilles is prachtig neergepend. Knalvol emoties, liefde en ware gevoelens, maar gewoon niet helemaal mijn ding.

Een lied voor Achilles is een verhaal over heldendom, kwetsbaarheid, vertrouwen en het onvermijdelijke verraad van de dood.