Het verbond van het water

1900, Travancore, Zuid-India

Een twaalfjarige bruid wordt uitgehuwelijkt aan een veertigjarige, stille weduwnaar met een kind. Zijn huis, een heel eind landinwaarts op een groot stuk land, ligt ver afgescheiden van de bewoonde wereld. Een prachtige plaats om te wonen, maar al snel steekt heimwee de kop op. Ondanks het gemis ontpopt ze zich als Big Ammachi en vind haar weg in haar huwelijk. Maar alleen geluk is een zelden goed, en kort daarna vind er een tragedie plaats in haar pas verworven gezin. Het is dan dat Big Ammachi hoort van De aandoening die de familie al generaties lang teistert.

Het was afgelopen maand een win win om Het verbond van het water te lezen. Hij paste mooi in mijn challenge van een mede-bookstagrammer 'lees een klepper' en was ook uitgekozen in de challenge 'lees een boek aanbevolen door een vriend'. Twee vliegen in één klap dus.

Het verbond van het water is geen boek dat ik zelf uitgekozen zou hebben. De dikte schrikt wat af, en ook de flaptekst wist me niet helemaal te overtuigen. Maar echt, hoe erg kan een mens zich vergissen, want dit boek…liet me in stilte achter.

Ik werd van in het prille begin al als het ware in het verhaal gezogen, en de volle 690 pagina's bleef ik daar rustig zitten. Tussen de pagina's, tussen het leven van verschillende perspectieven, die op één of andere manier altijd wel weer in verbinding met elkaar komen, daar zat ik héérlijk te genieten. Ik kon het verhaal tussendoor moeilijk loslaten en wilde dan ook steeds weten hoe het verder ging, met al die vrienden die ik Het verbond van het water maakte. Want zo voelde ze echt aan. Sterke, mooi uitgewerkte personages die in een hik en een flik de weg naar mijn hart wisten te vinden.

De prachtige, vlotte en beeldende schrijfstijl is door Abraham Verghese bijzonder boeiend neergepend, ondanks je een klepper leest, voelt het als een kortverhaal.

Het verhaal is een echte coming of age, verweven met tal van historische feitjes waarvan ik er regelmatig eentje opgezocht heb. Want ja, ik moest de kleinste details van dit boek kunnen begrijpen, dat deed dit verhaal met me.

Het verbond van het water wist me onder te dompelen in de duisternis van het water van Parambil, me te laten verdwalen in de heimwee van Big Ammachi, me te ontroeren, te duizelen, door elkaar te schudden, om uiteindelijk naar adem happend terug te keren naar de realiteit. Lees. Dit. Boek. Je zal er geen spijt van krijgen.