Eerst wennen, daarna boeiend

In maart 2020 zag ik het interview bij DWDD met Sebastiaan Chabot over de totstandkoming van dit debuut en de coaching hierbij door Jonathan Safran Foer (de auteur van onder andere Extremely Loud and Incredibly Close). Mijn interesse was gewekt. Het verhaal over 4 generaties familie Kuschfeld, dat sprongen in de tijd maakt en voortdurend van perspectief verandert, komt wat mij betreft wat stroef op gang. Wanneer er gaandeweg steeds wat meer puzzelstukjes zichtbaar worden werd ook mijn nieuwsgierigheid naar de precieze samenhang tussen de hoofdpersonen steeds groter waardoor ik wilde blijven doorlezen.

Het boek zit vol met metaforen voor angst, eindigheid en de dood en wat me erg aansprak was het spel met de tijd dat Chabot in veel scenes speelt (zoals bijvoorbeeld het café waar men de klok handmatig moet verzetten omdat deze niet meer loopt). De beschrijvingen van personages en metaforen grenzen regelmatig aan het magisch realisme en zijn soms iets té.

De ontknoping van het verhaal blijft hangen maar voelt anderzijds ietwat 'onaf' aan, en dat ongemakkelijke gevoel is misschien juist wel de kracht van dit boek.

Om de losse eindjes tussen de regels door nog eens te ervaren lees ik hem graag nog eens opnieuw!