Hoera het leven

De psychiater en het meisje is net zo clichematig als de titel suggereert. Maar wacht: dat is een compliment!
Alle clichés uit de psychiatrische hulpverlening komen langs en toch verveelt dit boek nergens. Rozing creeerde uiterst menselijke personages en maakt invoelbaar dat zelfs, juist, in de psychiatrie de scheidslijn tussen normaal en niet-normaal dun is. Hij maakt invoelbaar dat juist in de psychiatrie de grensen van menselijk contact en wat daarbij wel of niet geoorlooft is, diffuus zijn. Hoera, leve het leven! En leve de abnormaliteit.
En dan de humor, vaart en de lichte toon... terwijl het over zeer duistere zaken gaat...
Okee, de parallel tussen de oma-met-een-doodswens en het meisje-met-een-doodswens ligt er nogal dik bovenop. Waarom is doodswens van de oude vrouw wel maatschappelijk geaccepteerd en die van de jonge vrouw niet? Natuurlijk, natuurlijk, maar het is Rozing vergeven, want hij heeft deze vorm van satire nodig om de materie luchtig te kunnen houden. Door mijn tranen heen kijk ik (de lezer) mee over de schouder van de psychiater die veel te menselijk is voor dit systeem. Ik hoop dat hij het lang volhoudt, against all odds.