Een bijzondere gevoelswereld

Annick, 19.08.16

Lekhoofd vertelt het verhaal van de 16-jarige Noah Kremer. Als lezer mogen we een kijkje nemen bij wat Noah allemaal meemaakt in zijn dagelijkse leven. Hij groeit op in wat lijkt een keurig gezin met zijn beide ouders en zus Nina.

Op het eerste gezicht lijkt het erop dat Noah een leventje heeft zoals elke tiener.
Maar hij heeft een bijzondere eigenschap: hij heeft synesthesie: hij denkt en voelt in kleuren, smaken, geuren. Elke letter en elk cijfer heeft zo zijn eigen kleur, elk woord heeft een eigen smaak. Zo bijvoorbeeld ervaart hij het zingen van een buurman als 'zijn uithalen die helder en blauw als een zwembad waren''. Een vriendin van de familie haar stem klonk als 'morgenochtend'.

Deze bijzondere gave kan hij aan niemand uitleggen. De enige die hij langzamerhand in vertrouwen neemt is Teun, een vriend. In de eerste helft van het boek vooral kom je als lezer ook heel regelmatig omstandigheden, gebeurtenissen, personages (Feiko) die niet direkt in de context van het verhaal te plaatsen lijken. Deze korte interrupties prikkelen de nieuwsgierigheid, maar je kan verder lezen zonder dat ze echt storend werken op dat punt in het verhaal.
Je begint een tweede verhaallijn te vermoeden die de auteur, Haro Kraak, later met deze elementen verder zal uitwerken. Op deze manier wordt de spanning in het verhaal geleidelijk aan opgevoerd.

Teun en Noah besluiten samen om Noah's gewaarwordingen zoveel mogelijk in kaart te brengen, te trachten er een systeem in aan te brengen. Bij deze pogingen ontdekt Noah dat het roken van wiet zijn gewaarwordingen nog verhevigen, nog duidelijker maken Teun ontdekt dat hij zo een stukje van de bijzondere gevoelswereld van Noah kan ervaren.

Maar door het druggebruik krijgt Noah een eerste epileptische insult. Uiteindelijk resulteert zijn steeds grotere druggebruik in een status epilepticus, een aanhoudende, hevige, epileptische aanval die de hersenen kan aantasten. We vinden Noah terug, ontwakend uit een coma in een revalidatiecentrum.

Op beeldende, poëtische wijze schetst de auteur verschillende personages en kleurt hij de lokaties. Hij slaagt erin te beschrijven wat het moet betekenen om als tiener met epilepsie op te groeien. Het is een roman geworden over vriendschap, over de hoop van tienerjongens op een groots en meeslepend leven en over de teleurstellingen bij de confrontatie met de realiteit van het dagelijkse leven.
Haro Kraak gebruikt een erg poëtische taal en beschikt over een rijke woordenschat. Hij laat je een bepaalde sfeer proeven, hij laat je een gebeuren meebeleven. Zo zegt hij over de patiënten die Noah in en rond het huis van zijn vriend Teun tegenkomt dat 'de meesten witter dan de wolken waren' en 'zij droegen hun ziel als een ballon bij zich: je hoefde er alleen maar in te prikken en dan liep hij leeg, zuchtend, ruftend en alle kanten op vliegend. Aan het eind van de sessie vonden ze hem terug in een hoekje van de kamer: verschrompeld, uitgeraasd en een beetje nat. Je wist dat ze in de week die volgde meer dan tijd genoeg hadden om zichzelf op te blazen met warme, kleffe lucht, ze bakten die lucht met wokpannen tegelijk, tot ze weer op het punt van knappen stonden'.
Deze en andere pareltjes in taal en verteltrant vind je doorheen het boek terug en maken het rijk.