-- Vlinders in je buik zijn een goed teken. Maar vlinders in je garage…? --

Het dorp Featherbank vormde twintig jaar geleden het toneel van een reeks moorden op kinderen. Van de vijf vermiste kinderen zijn destijds maar vier lichamen gevonden. Frank Carter – alias ‘De Fluisterman’ - werd voor de misdaden veroordeeld en gevangengenomen, maar weigerde om te vertellen waar hij het vijfde lichaam had gelaten. Jaren later wordt er weer een kind ontvoerd. Rechercheur Pete Willis raakt betrokken bij het onderzoek naar de ontvoering.
Op dat moment verhuist Tom Kennedy naar een woning in een buitenwijk van Featherbank om, samen met zijn zoon Jake, een nieuwe start te maken na het overlijden van zijn vrouw Rebecca. In de woning gebeuren ‘rare’ dingen en ook het gedrag van Jake verandert; hij lijkt paranormaal, ziet visioenen en bootst rare stemmen na. Na enige tijd worden de skeletdelen van het vijfde kindslachtoffer ontdekt. Er volgt tevens een klopjacht op de ontvoerder van het zesde slachtoffer, naar aanleiding van een tip die Frank Carter aan rechercheur Pete Willis gaf, maar ook Jake valt in handen van de dader... Wie heeft de gruwelijke daden van Carter voortgezet?

Bijzonder in dit boek is dat ook aandacht wordt besteed aan iets wat je niet in een thriller zou verwachten; in het boek wordt de emotionele ontwikkeling van een relatie tussen vader en zoon (tussen Willis en Tom en tussen Tom en Jake) beschreven. Willis blijkt de vader van Tom te zijn. Tom hervindt Jake en gaandeweg ontwikkelt zich ook meer een emotionele band tussen Willis en Tom, met als gevolg dat zij zich op een bepaald moment te diepgaand in elkaars privesfeer begeven.

Dit meesterwerk van Alex North is meeslepend. De auteur weet goed in te spelen op angstgevoelens bij de lezer. Confrontatie met een seriemoordenaar, ontvoering, lugubere details, het is er allemaal:

‘De laatste keer dat ik daar was, waren er een stuk of wat anderen. Allemaal mensen met een fascinatie voor dat soort zaken. De meest uiteenlopende types – je zou echt versteld staan als je zag wie er allemaal kwamen – en ik had de indruk dat enkelen van hen van heel ver kwamen. Niemand kende elkaar. Maar het was wel duidelijk dat sommigen er om een andere reden waren dan ik.’ Collins slikte even. ‘Barnett had een matras in die ruimte liggen. En hij had een rode lamp in het plafond gedraaid. Het was...’
‘Seksueel getint?’ hielp Amanda hem.
‘Ja. Zoiets, ja.’ Collins schudde zijn hoofd en staarde naar het tafelblad alsof hij die gedachte niet eens kon bevatten. ‘Niet met het lijk – maar met elkaar. (...)’

De personages zijn geloofwaardig; de karakters worden over het algemeen goed uitgewerkt. Datzelfde geldt voor het plot, maar op het laatst maakt het verhaal een duidelijke versnelling door, waardoor de spanning in het verhaal helaas afneemt. Daarom krijgt ‘De Fluisterman’ van de recensent:

**** vier sterren