Mooi boek over een deplorabel slagersgezin, maar mist humor of hoop

Mijn verwachtingen van Ossenkop waren, nadat het een debuutprijs won, hooggespannen. Een beetje te hoog wellicht. Hoewel Ossenkop knap geschreven is, en geregeld pareltjes van zinnen levert, was ik niet erg enthousiast over de verhaallijn. Je voelt de naderende teleurstelling, die als een rode draad door het boek loopt, al aankomen en in een soort van slow motion ontvouwt zich de ellende.

Op zich is dat een opzet die in een Nederlandse traditie schikt. Maar andere boeken in dit thema hebben soms net iets meer, ergens een beetje hoop dat aan de horizon gloort, of met net wat meer humor kijkend naar de zich voltrekkende ellende. Hier vind ik dat mager. Het helpt dan ook niet dat het boek wat mij betreft eindigt op een weinig geloofwaardige, plastische manier. Eigenlijk alleen zo gekozen omdat cirkeltje rond te maken. Litterair te begrijpen, maar voor de verhaallijn pakt het matig uit.

Ossenkop heeft iets van het fameuze boek 'Kaas' van Elsschot, zeker waar het gaat over een hoofdpersoon die hardnekkig een briljante zakelijke visie heeft, tegen beter weten in. En het boek heeft ook iets van Onder de mensen van Mathijs Deen (ik werd door een boekenclubvriendin op die vergelijking gezet en ze heeft gelijk) voor wat betreft de atmosfeer en de dynamiek tussen man en vrouw. Al biedt Kaas beduidend meer humor en Onder de mensen veel meer perspectief en hoop. Een van die ingrediënten had naar mijn mening Ossenkop een stuk beter gemaakt.