Lezersrecensie
Litteriar exhibitionisme of rouwverwerking? Of is dit boek een beetje van beide?
Ik vind Beladen huis echt een heel erg lastig boek om te beoordelen. Het is zo'n persoonlijk boek van de auteur, dat het war raar voelt om er van alles van te vinden. Toch doe ik een poging.
De eerste helft van het boek had ik er moeite mee dat ze alle problemen uit haar huwelijk tentoonstelt en daarbij sterk de neiging heeft alle 'schuld' bij haar inmiddels overleden echtgenoot te leggen. Of anders gezegd: in de eerste helft van het boek zit weinig kritische zelfreflectie. Ik was een beetje bang dat dat de toon van het hele boek zou worden. Maar dat pakte beduidend anders uit.
Niet alleen neemt de zelfreflectie toe, maar ook lukt het Brinkgreve om de lezer wat meer mee te nemen, mee inzicht te geven, waardoor het beter lukt je in te leven. Daarmee komt het boek wel meer aan.
Toch blijft het een egocentrisch boek, waarmee ik beslist geen egoïstische beschuldiging uit, maar alles is heel sterk gecentreerd rond Brinkgreve zelf. Vrienden en kinderen krijgen zelfs geen naam. En de echtgenoot wordt A. genoemd. Er zijn alinea's waar misschien wel twintig keer het woord 'ik' in voorkomt. Ze twijfelt in het boek ook hardop hoe haar kinderen en de kinderen uit het eerdere huwelijk van A op dit boek zullen reageren, mag ze wel zo open schrijven over dingen die in veel gezinnen vaak verborgen blijven? Door het boek uit te geven heeft ze duidelijk antwoord gekozen. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de beleving van Brinkgreve met dit boek wel heel dominant gaat worden en wellicht de beleving van de kinderen zal overstemmen. Juist omdat het boek de indruk wekt dat A een heel andere kant van zichzelf heeft laten zien richting de kinderen.
Uiteindelijk is het ook een ontroerend en kwetsbaar boek. Rauw zelfs. Ik vind het dapper dat je dit zo op deze manier schrijft, al verwondert het me ook sterk. Want wat is nou écht de bedoeling van het boek? Is het rouwverwerking? Is het litterair exhibitionisme? Iets daartussenin?
En hoe beoordeel je zo'n complex boek (want dat vond ik het wel) nou in een paar platte sterren? Lastig. Ik ga voor drie, want het bungelt ergens tussen de twee en de vier...
De eerste helft van het boek had ik er moeite mee dat ze alle problemen uit haar huwelijk tentoonstelt en daarbij sterk de neiging heeft alle 'schuld' bij haar inmiddels overleden echtgenoot te leggen. Of anders gezegd: in de eerste helft van het boek zit weinig kritische zelfreflectie. Ik was een beetje bang dat dat de toon van het hele boek zou worden. Maar dat pakte beduidend anders uit.
Niet alleen neemt de zelfreflectie toe, maar ook lukt het Brinkgreve om de lezer wat meer mee te nemen, mee inzicht te geven, waardoor het beter lukt je in te leven. Daarmee komt het boek wel meer aan.
Toch blijft het een egocentrisch boek, waarmee ik beslist geen egoïstische beschuldiging uit, maar alles is heel sterk gecentreerd rond Brinkgreve zelf. Vrienden en kinderen krijgen zelfs geen naam. En de echtgenoot wordt A. genoemd. Er zijn alinea's waar misschien wel twintig keer het woord 'ik' in voorkomt. Ze twijfelt in het boek ook hardop hoe haar kinderen en de kinderen uit het eerdere huwelijk van A op dit boek zullen reageren, mag ze wel zo open schrijven over dingen die in veel gezinnen vaak verborgen blijven? Door het boek uit te geven heeft ze duidelijk antwoord gekozen. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de beleving van Brinkgreve met dit boek wel heel dominant gaat worden en wellicht de beleving van de kinderen zal overstemmen. Juist omdat het boek de indruk wekt dat A een heel andere kant van zichzelf heeft laten zien richting de kinderen.
Uiteindelijk is het ook een ontroerend en kwetsbaar boek. Rauw zelfs. Ik vind het dapper dat je dit zo op deze manier schrijft, al verwondert het me ook sterk. Want wat is nou écht de bedoeling van het boek? Is het rouwverwerking? Is het litterair exhibitionisme? Iets daartussenin?
En hoe beoordeel je zo'n complex boek (want dat vond ik het wel) nou in een paar platte sterren? Lastig. Ik ga voor drie, want het bungelt ergens tussen de twee en de vier...
1
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ArjenD
Gesponsord
Is Liften naar de hemel van Lex Paleaux jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Is De nomade van Anya Niewierra jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Is Beladen huis van Christien Brinkgreve jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Is Het huis met de palm van Esther Verhoef jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Is De verwarde cavia terug op kantoor van Paulien Cornelisse jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Is Meneer Putmans ziet het licht van Hendrik Groen jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!
Matthew’s vriend wordt door een stalker bedreigd. Als er meerdere moorden worden gepleegd, lijken deze met dezelfde stalker verband te houden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
