recept voor een postmoderne roman

Men neme een:
• ‘minimum aan thematische relevantie’, in de vorm van een:
o snufje: ‘iedereen is de belichaming van zijn eigen fantasie’;
o eetlepel: ‘de wereld bestaat maar zoals wij hem waarnemen’;
o scheut: ‘verdwalen in je eigen fantasie’;
o 100 cc: ‘het vraagstuk van de immigratie’;
o 200cc: ‘een lofzang op de stad Genua’, plus een
o scheut ‘liefde’;
• truc van een notitieboek als opmaat voor een roman, met grapjes als: ‘wat ik net heb verteld, stop ik straks niet in de roman, hoor’;
• een nogal barokke, vettige schrijfstijl, vol eruditie en bravoure, zeg maar: de taal van een ‘groot dichter’, zoals herhaald zelfverklaard;
• een mixer die het geheel afstrijkt tot glad sorbetmengsel;
• en men diene op, de cocktail: La Superba, oftewel: de Overmoedige.
Roman van I.L. Pfeijffer uit 2013. De hybris druipt inderdaad als Olio d'Oliva van de pagina’s. Het is een visceus Italiaanse stroompje, eindeloos meanderend door de Genuese stadsplattegrond, overvol van woorden en straatnamen (irritant!).
Dit werk komt ondertussen gewoon uit het hoofd van een verveelde kaaskop die zijn overzware lijf op een fiets hees, naar Genua trok en zich er definitief settelde. En omdat er nu eenmaal brood op de plank moest komen, schreef hij columns en terrasnotities. Van die laatste lees ik het resultaat. En ik doe dat heel laat, na de grote golf van maagdelijke lezers.
Het is een broodwinning, hè. Ik krijg die gedachte maar niet uit het hoofd, ik kan niet verdrinken in de verbeelding van het verhaal. Het is een opzichtige uitvreter-roman. Dankzij de aankoop van het boek kon Pfeijffer destijds ‘meisjessurfen’, masturberen in een pornobioscoop en oneindig zuipen op het terras van de Spiegelbar. Hij kan er smakelijk over vertellen en hij kreeg een idolaat publiek van recensenten. Ze billijken hem, net als die zeelui die geflipte hoogleraar met zijn eeuwige zwamverhalen billijken. Ilja doet me denken aan Jan Lenferink van RUR (Veronica) destijds: vlotte babbel en onderhoudend, maar er beklijft niks.
We all live in a yellow submarine. Het is een nihilistisch boek, maar: de mensen zullen straks ongetwijfeld rond het graf van Pfeijffer drommen. Want wat een spreker was die man (2x). Ik verbeeld me dat hij ons dan in het gezicht uitlacht: Ilja nam, maar gaf weinig terug (variant op het motto). Het verhaal kabbelt, zonder veel handeling of suspense of thematische diepte. Hij bezweert het zelf: aan dat laatste moet ik eigenlijk nog werken, straks, als ik de roman schrijf. Het liep anders. De uitgever vond het wel best zo, deze bundel observaties in de zon. Cashen!
Ik vermoed dat het zó ging. En zo verslond Nederland de notities over het mooiste meisje van Genua (een flat character), over het been (een dikdoenerige metafoor) en over Djiby, de onfortuinlijke economische vluchteling (een zielig verhaal, maar eigenlijk nét iets te kitsch om er ontroerd van te raken).
Schrijven kan ie, deze I. L. Pfeijffer, maar boeien? Of ‘ontregelen’, zoals hij zelf zo graag wil? Haha. Proost!