Slap vervolg op 1e boek

Allan Karlsson is terug om de wereld te redden?

Waar hij in het 1e boek uit het raam klom op zijn 100e verjaardag omdat hij geen zin had in taart en felicitaties van de burgemeester en bejaardenhuis-bewoners en vervolgens doldwaze, komische ontmoetingen had tijdens even absurde reizen, zo telerustellend was dit vervolg.

Het geld is op, Allan en zijn asperge kwekende vriend Julius zitten op hun tropische eiland te genieten van het leven.
Maar de bodem van de koffer met geld raakt in zicht.
Julius regelt een ballonvaart voor de 101-ste verjaardag van Allan.
Natuurlijk gaat dit mis en belanden ze in zee om vervolg es absurde situaties mee te maken.

Wat volgt is een slap aftreksel van het 1e boek.
Natuurlijk ontmoet hij ook nu weer diverse wereldleiders, Kim van noord-Korea, Trump van America, Merkel van Duitsland en de minister van buitenlandse zaken van Zweden, zijn geboorte land.
De ontmoetingen draaien uit in de populistische omschrijvingen van Kim En Trump, weinig diepgang of een echt eigen mening over hen. Makkelijk scoren dus.

Julius blijft eeuwig doormekkeren over zijn asperges en het verbouwen daarvan, wat hen ook weer in de problemen brengt, als blijkt dat lokaal gekweekte asperges niet perse ook in dat land gekweekt zijn.
De minister van buitenlandse zaken moet hen diverse keren redden in binnen en buitenland.

Angela Merkel komt wel wat beter uit de verf, wellicht door de betrouwbare, stabiele indruk die ze in het echte leven maakt, als ook in het boek deze rol toebedeeld kreeg, hij vertrouwt alleen haar het uranium toe.

Waar in deel 1 het leuk was om via flashbacks het complete leven van Jonas te leren kennen, is het nu storend en haalt het de vaart uit het verhaal.
Veel herhalingen.

Eigenlijk is alleen het eerste stuk leuk en het laatste, waar ze in Afrika opnieuw perongeluk een lading uranium weten te onderscheppen.
Tussen door is er af en toe een kleine glimlach, de beschilderde doodskisten op een vakantiebeurs, als laatste reis...