We praatten de maan omlaag

Diepe zucht. Engelenhaar uit. Type boek waarmee je niet kunt stoppen met lezen als je eenmaal begonnen bent.

Het is de lichte toon van Bart Chabot, die terugblikt op zijn leven. Engelenhaar leest alsof je met Bart zomaar gezellig op een namiddag in de kroeg zit en hij aan je vertelt. Met veel plezier vertelt hij dat hij al is begraven. Omhuld door een houten jas en kijkt door het gras heen kijkt naar de wereld om hem heen.

Het zijn de terugblikken op zijn leven, vol bijzondere ontmoetingen, optredens, reizen en het warme gezinsleven. Sprankelend, geestig, ontroerend, pijnlijk, maar vooral liefdevol.

Sprankelend, met die tomeloze energie, zich door niets en niemand laten hinderen, onderweg op tournee en op reis met eigenzinnige mensen. Het zijn de smakelijk opgediste verhalen over zijn werk in het leger en in de posterijen. Geestig, met de onverwachte wendingen, de bizarre werkelijkheid en de vrolijke noot die hij overal weet te brengen. Pijnlijk, als de nachtmerries uit zijn jeugd hem overvallen. Het zijn de ontroerende gesprekken met zijn hospita, die hem een warm en veilig huis gaven zij samen 'de maan omlaag praatten.' Liefdevol in de aandacht voor zijn vrouw en kinderen en hond Bril.

Engelenhaar is een ode aan het leven, in al haar schakeringen. Lichtvoetig beschreven, vanuit zoveel warmte voor de mensen en dieren om hem heen, waar de rauwe herinneringen soms genadeloos doorheen sijpelen. Engelenhaar is ook het besef van de dood, die uiteindelijk ook langs zal komen, ‘De tijd raakt op, het doek valt', maar als engelenhaar blijft de herinnering aan het leven aanwezig.