Kelly faalt jammerlijk

Je familie kun je niet kiezen, je vrienden wel. Het heet een oude volkswijsheid te zijn waar geen speld tussen te krijgen valt, maar voor Paul Seaforth, een van de hoofdpersonen in Erin Kelly'’s roman De verdorde roos, ligt dat toch wat genuanceerder. Weliswaar was hij zelf degene die ooit op de middelbare school het contact met nieuwkomer Daniel legde, maar toen hij de relatie wilde beëindigen, had zijn vriend dat niet toegestaan. Wat Daniel betrof, hoorden ze voor altijd bij elkaar: 'brothers in crime'. Want door Daniel was Paul op het verkeerde pad gekomen. Hij had hem geleerd hoe je door koper te stelen op een gemakkelijke manier aan geld kon komen; geld dat Paul goed kon gebruiken voor een opleiding tot leraar, zijn grote droom. Maar diep vanbinnen besefte hij dat hun criminele avonturen een keer verkeerd zouden aflopen. En dat klopt, want op een dag worden ze op heterdaad betrapt. Voor het eerst vallen er slachtoffers, en Daniel belandt in de cel op verdenking van moord. Paul krijgt een mildere behandeling. In ruil voor een belastend getuigenis wordt hij tewerkgesteld bij een restauratieproject van de National Trust in het plaatsje Kelstice, in afwachting van Daniels proces. Daar ontmoet hij Louisa Trevelyan, officieel een van de projectmedewerksters, maar in werkelijkheid op de vlucht voor haar verleden. Twintig jaar geleden heeft zij haar overspelige geliefde voor een rijdende auto geduwd. Ze is daar toen mee weggekomen, maar ze beseft dat minstens één iemand getuige moet geweest zijn van haar laaghartige daad, met name de automobilist. En daarom ‘begraaft’ Louisa zich in de verlatenheid van het Britse platteland, doodsbang dat zij op een dag wordt herkend.

De verdorde roos, Kelly'’s tweede misdaadroman, is op hetzelfde stramien gebouwd als De gifboom, haar debuut uit 2010. Een duister verleden dat zich geleidelijk, ondanks hun verwoede pogingen dat te voorkomen, toch aan de hoofdpersonen opdringt. Dat kan een spannend verhaal opleveren, mits de auteur erin slaagt de dreiging die daarvan uitgaat stukje bij beetje voelbaar te laten worden. S.J Watson kan dat heel goed, Sophie Hannah eveneens, maar Erin Kelly lukt het in deze roman helaas niet. Het verhaalverloop is erg voorspelbaar, en de gebeurtenissen worden pas spannend op het moment dat Paul voor het eerst oog in oog staat met de man voor wie hij de meeste angst heeft. Dan heb je als lezer al bijna driehonderd bladzijden achter de kiezen. Tot dat moment kabbelt het verhaal eigenlijk maar voort. Je ziet hoe de relatie tussen Paul en Daniel zich ontwikkelt, hoe Louisa en haar Adam zich door het leven slaan en hoe, in het heden, Paul en Louisa langzaam maar zeker dichter tot elkaar komen. Meer niet. En had de roman dan nog maar een krachtig slotakkoord, dan was je misschien wel genegen Erin Kelly te vergeven. Maar ook daarvan is helaas geen sprake. Het verhaal eindigt misschien verrassend, maar ik vond het einde toch vooral flauw. Als schrijver debuteren is vaak zo moeilijk niet, maar dat tweede boek, dat is het echte 'pièce de resistance'. En daar heeft Kelly, wat mij betreft, jammerlijk gefaald.