In de Arabische wereld hebben de afgelopen jaren heel wat opstanden plaatsgehad tegen dictatoriale regimes. Ook in de toekomst zal dit nog voorvallen, Suzanne Collins werpt met haar boek ‘Spotgaai’, het derde deel uit de ‘Hongerspelen’-trilogie, een blik op de toekomst.

In dit laatste deel wordt de rebellie die Katniss onbedoeld veroorzaakte, voortgezet. Ze wordt de ‘Spotgaai’, het gezicht en symbool van de revolutie. Ze wil niets liever dan president Snow persoonlijk vermoorden. In dit boek zien we opnieuw het beeldende schrijftalent van Collins. Ze roept Panem, waar de districten tegen het Capitool in opstand komen, tot leven. Ze geeft ook heel wat zaken een diepere betekenis, zo is de keuze van de namen verre van willekeurig en zijn er ook heel wat verwijzingen naar de oudheid.

De karakters in ‘Spotgaai’ zijn dan weer een beetje teleurstellend. De nieuwe karakters worden nauwelijks uitgediept en staan daardoor in schril contrast met de hoofdpersonages, die al in de eerste boeken aan bod kwamen. Daarnaast is het boek duidelijk verdeelt in twee kampen: het Capitool en de opstandelingen. Dit maakt het een zwart-wit boek, en dat terwijl men tegenwoordig toch duidelijk 50 tinten grijs verkiest.

Dit derde boek is weinig vernieuwend ten opzichte van z’n voorgangers. Ook al vinden er geen Hongerspelen plaats, toch passeren dezelfde hindernissen en gevaren de revue als in de voorgaande boeken en het dodental stijgt zelfs nog. Collins komt met weinig nieuwe dingen. De fantastische aanzet die Collins had geschreven met de veelbelovende eerste twee boeken krijgt in het derde boek een enigszins flauw einde. Er zat meer in.

De trilogie in zijn geheel is zeker een aanrader, al valt de derde boek een beetje uit de toon door voorspelbaarheid, een gebrek aan ontwikkeling of uitdieping van personages en een déjà vu- gevoel ten opzichte van de eerste twee boeken. De schrijfstijl van Collins en de diepere betekenis achter heel wat elementen vormen wel een meerwaarde.