Wat ik nou vind van 'Loslaten doet pijn'?

Allereerst wil ik de auteur bedanken; niet alleen  voor het feit dat ik dit boek won bij een winactie op haar Instagram, maar ook voor het schrijven van dit boek.  



"We zagen een toekomst voor ons met twee spelende kinderen op het gazon. Twee rondstruinende kinderen op onze boerderij, op zoek naar avontuur. Ja, we zagen het ideale plaatje." ( blz.9)


Marianne en Marty zijn al ouders van dochter Sidney en in verwachting van hun tweede. Marianne heeft al snel het gevoel dat er iets niet goed zit, en uiteindelijk komt uit een echo dat hun baby een teratoom heeft, een goedaardige tumor. 

Deze is echter behoorlijk groot en Marianne moet met 7 maanden zwangerschap in het ziekenhuis blijven.

Bryan wordt op 29 september 2002 geboren en wordt al snel geopereerd om de teratoom te verwijderen; die is dan al 21 cm groot! De operatie slaagt en Bryan gaat zienderogen vooruit.


Maar dan blijkt dat er waarschijnlijk toch méér aan de hand is met Bryan. Een scan wijst uit dat Bryans hersenen te klein zijn en dat hij daardoor beperkingen heeft. 

En in plaats van genietend op het gazon, zit het gezin bezorgd in het ziekenhuis.

Ze ervaren dat niet alle artsen mee willen werken, of gewoon ronduit bot zijn, dat er gelukkig ook heel kundige mensen rondlopen in het ziekenhuis, dat ze moeten strijden voor de gezondheid van Bryan,  soms ook gewoon tegen doktersadviezen in moeten gaan, dat ze op hun intuïtie moeten vertrouwen, en dat Bryans ziektebeeld uniek is.


6 jaar lang gaan ze de strijd met Bryans ziekte aan.

Met momenten van tegenslag en verdriet, maar ook met hoop en geluk. 

Want Bryan is niet slechts ziek: hij is óók een mooi jongetje met pretoogjes, dat kan genieten van zijn moeders gekke capriolen, het spelen van zijn zusje, de sterke armen van zijn vader en de aandacht van opa en oma. Een jongetje dat met zijn lach iedereen om zijn vingers weet te winden.


Maar Marty en Marianne beseffen heel goed dat er een moment komt dat Bryans leven té zwaar wordt  voor hem. Dat het vechten klaar is. Dat de pijn mag stoppen. 

De weg naar die beslissing toe heeft Marianne prachtig beschreven.

Ik heb meerdere malen met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Maar ook heb ik mee genoten van de mooie momenten, ben ik boos geworden op bepaalde artsen, en heb ik meegeleefd met zus Sidney.


Loslaten doet pijn, maar is soms het mooiste dat je  voor iemand kan doen.


Marianne heeft een indrukwekkend verhaal geschreven, dat ik in één ruk uitlas.


Het is niet te merken dat het een selfpub-boek is, in die zin dat er veel aandacht aan de vormgeving en redactie is besteed, wat helaas niet altijd het geval is.

Al met al niets dan positieve waardering voor dit bijzondere boek!