Aangrijpend en meeslepend

Roman

10 jaar geleden ontvluchtte de nu 28-jarige Dajiri zijn thuisland Iran voor een vreedzamer leven in Nederland. In het migrantencentrum voelde hij zich wat verloren en eenzaam (logisch ook als je alles en iedereen achterlaat om in een vreemd land waar je de taal niet eens spreekt terecht te komen). Zilan gaf hem weer een doel, en ook liefde. Echter verloren ze elkaar uit het oog door omstandigheden.

“Zilan was mijn nieuwe familie, ze maakte mijn leven lichter, sterker nog, ze gaf invulling aan mijn bestaan. We hadden een gedeeld verleden en droomden van een toekomst samen.”

“Zilan is een onafgemaakt verhaal, een verhaal met een open einde en dat heeft me geen goed gedaan.”

Hij is haar nooit vergeten en zijn zoektocht wordt opnieuw leven in geblazen als hij op Katja stuit, een journaliste waar hij zijn verhaal aan kwijt kan. Op deze manier en door de mijmeringen aan vroeger kan je zien hoe hun liefde voor elkaar was, maar ook hoe zijn leven en familie in Iraans Koerdistan was. De cultuurverschillen worden blootgelegd, mooie herinneringen opgehaald en ook de reden dat de jonge Dajiri daar niet meer kon blijven samen met de omstandigheden van zijn vlucht …

Alhoewel hij zich heeft ingeburgerd, wordt hij nog steeds niet helemaal aanvaard. Het label migrant zal altijd een nasleep hebben. Hij is van nature zachtaardig, maar zal op zijn strepen moeten staan om iets te kunnen verkrijgen, zal zijn verleden achter zich moeten laten en naar de toekomst kijken; en met de hulp van enkele bijzondere mensen lukt hem dat gelukkig ook.

“Ineens overvalt me een intens warm gevoel voor deze bijzondere mensen. Hun unieke eigenaardigheden en manier van zijn zorgen bij mij voor meer zelfacceptatie. Juist door hun, noem het onaangepastheid, kan ik ook eenvoudiger zijn wie ik ben. Ik hoef nergens aan te voldoen, ik hoef niet in de pas te lopen, wat dat dan ook moge zijn. Het maakt hen niet uit of ik wel of niet praat, welke kleur mijn huid is, waar ik vandaan kom of wat mijn verleden is. We hebben iets gemeenschappelijks, want zij zullen net als ik last hebben van vooroordelen, van starende of afkeurende blikken.”

Het is ook mooi om te zien dat ondanks dat hij zich aangepast heeft aan het leven in Nederland, hij ook nog de normen en waarden van zijn vader probeert te behouden. Hij heeft ook kleine stukjes van zijn cultuur meegenomen in de vorm van de setarspeler en zijn talent om prachtig inlegwerk te maken. Zo fijn dat het uiteindelijk die dingen zijn die ervoor zorgen dat hij zijn plekje in de maatschappij zal vinden. Dat hij eindelijk de waardering krijgt die hij verdient.

“En ik heb gemerkt dat het leuk is mijn passies te delen. Mijn inlegwerk, de setars, dat alles hoorde voor mij zo bij de jongen uit de bergen die ik vanbinnen altijd blijf, dat ik nooit had verwacht dat mensen het hier leuk of interessant zouden vinden. Het kwam eenvoudig niet in me op, het was míjn houvast en niet iets om anderen mee lastig te vallen.”

De setarspeler is een meeslepend en aangrijpend verhaal over het leven van een vluchteling. Als een roman gebracht, maar geïnspireerd door werkelijk gebeurde feiten. Geschreven in een fijne schrijfstijl en met de juiste opbouw/tools (mijmeringen en terugblikken) kan je Dajiri goed begrijpen en zie je hem eindelijk zijn plekje vinden zonder zijn afkomst te verloochenen. Een aanrader in het genre!