Goed begin maar het maakt de belofte niet waar.

Het verhaal begint meteen, het ongeluk, de introductie van de vrouwelijke hoofdpersoon, de raakvlakken tussen beide, de intrige die zich ontrolt, het is veel belovend . De schrijfstijl is me iets te vlak en te makkelijk. Hoewel het lekker weg leest, voegt het niets toe aan het verhaal. Het had een verhaal in een tijdschrift kunnen zijn. Het is tamelijk kleurloos geschreven.
Met de introductie van de overige personages wordt het verhaal diffuser, er speelt te veel. En de onderlinge verbanden zijn of te toevallig of te weinig relevant. Verder zijn de persoonlijke herinneringen en de gevoelens die daarmee gepaard gaan nauwelijks interessant. Farah verandert daardoor van een intrigerende personage naar een wat voorspelbaar en soms irritant personage.

Het verhaal ontrolt zich redelijk onverwacht, dat maakt je nieuwsgierig naar wat er komt. De wendingen lijken nogal geforceerd. Maar ondanks het nieuwe spoor waarde schrijver je op zette, ben je snel terug in het verhaal. Het einde is een drama. Blijkbaar was er iets nodig als cliffhanger naar het tweede boek. Maar doe het dan niet zo dat je dingen gaat vertellen die pas verderop in het tweede boek aan de orde komen. Nu weet je bij aanvang van het vervolg al wat er komen gaat. Hoe de schrijver en uitgever hiertoe kwam, heeft denk ik te maken met het steeds uitdijende verhaal. Het paste niet meer in een boek, dus werden het er drie. Het probleem is dat er geen afsluiting van het eerste boek is. Dus daarom werd het einde een samenvatting van het begin van boek twee. Een knullig einde dus.