Weggevaagd door tranen en emoties, wat een verhaal!

De titel geeft wel heel goed weer hoe ik me voel als ik het boek dichtsla: Ctrl Alt Delete. Afgesloten, weggevaagd door de tranen die rijkelijk vloeiden. Wat een dubbel gevoel: ik wilde het boek uitlezen, weten hoe het zou aflopen. Maar tegelijkertijd stribbelde mijn hele lijf tegen, want ik wilde helemaal niet dat het zo zou eindigen. Dat kan toch niet? Ik wilde er niet aan, maar moest me toch overleveren aan het verhaal. Dat einde, die epiloog… Ik heb gejankt, dat wil je niet weten, ik kon ook niet stoppen. Ontroostbaar ging ik slapen. Als ik er alleen al weer aan denk, schieten de tranen me weer in mijn ogen.

Een deel van het verhaal is redelijk voorspelbaar: jongen en meisje vinden elkaar niet leuk, maar trekken toch naar elkaar toe en krijgen uiteindelijk een relatie. Daar is op zich niet zo veel bijzonders aan. Wat wel bijzonder is, is de manier waarop Tamara Haagmans haar personages tot leven weet te wekken. Ja, zo voelde het voor mij echt. Het zouden mijn vrienden kunnen zijn. Een hele fijne vertelstijl. Het meest verrassende was toch wel het einde. Lastig om niet te veel te verklappen, terwijl die epiloog het verhaal echt afrondde en zorgde voor mijn tranen.

Doordat het verhaal afwisselend vanuit Lily en Jim verteld wordt, krijg je van beide kanten mee hoe zij situaties beleven, hoe zij over de zaken denken. Door die afwisseling wil je ook steeds doorlezen… weten waarom ze zo doen en denken. Je kruipt als het ware in hun huid.

Met de nodige humor, een lach en een traan en een portie realisme van heb ik jou daar, heeft Tamara een pareltje afgeleverd. Voor een Young Adult misschien wel te heftig, maar aan de andere kant is het uit het leven gegrepen. Het zou ook in jouw of mijn omgeving kunnen gebeuren.

Als een boek mij zo kan raken, deze emoties in mij los kan maken, dan kan ik niet anders dan de maximale 5***** toekennen! Tamara Haagmans is een naam die je in de gaten moet houden; ze schrijft veel en ze schrijft goed. Tamara, je hebt er een fan bij! Maar zorg de volgende keer voor een doos tissues bij je boek als je weer zo’n verhaal schrijft.