Goed eerste deel van veelbelovende serie

“Vijf mensen staan rondom een ondiep graf. Ze hebben om de beurt gegraven. Een graf voor een volwassene zou nog langer hebben geduurd. Het slachtoffer was onschuldig, maar ze hadden geen keus. Hun geheimen moesten bewaard blijven.”

‘Stille schreeuw’ van Angela Marsons begint met een ijzersterk proloog die direct nieuwsgierig maakt naar wat er gebeurd is. Het eerste hoofdstuk lezen we vanuit het eerste slachtoffer in het heden en vervolgens maken we kennis met detective Kim Stone. We volgen de 34-jarige Stone en haar team in hun zoektocht naar een moordenaar die het verleden van Black Country oprakelt. Stone is de enige die hem kan stoppen, mits ze haar eigen demonen uit het verleden de baas is.⁣⁣⁣
⁣⁣⁣
Het karakter van Stone is direct duidelijk. Een pittige, stoere tante die worstelt met gebeurtenissen uit haar jeugd. Lastig te doorgronden, maar met het hart op de goede plaats. Helemaal origineel is het misschien niet; Kim Stone deed me al snel denken aan Helen Grace, het hoofdpersonage uit de serie van M.J.Arlidge. Toch heeft Marsons hier haar eigen, positieve draai aan gegeven. Ook de overige personages spreken voldoende tot de verbeelding. Zeker als je je bedenkt dat dit het eerste deel van een 12-delige serie is!⁣⁣⁣
⁣⁣⁣
De verhaallijn is goed uitgewerkt en het blijft tot het einde een verrassing wie de werkelijke dader is. Een bijzondere plottwist richting het einde houdt de spanning en de vaart er nog eens extra goed in. De schrijfstijl is erg prettig en de hoofdstukken zijn kort, waardoor het verhaal heerlijk wegleest.⁣
⁣
‘Stille schreeuw’ heeft alles in huis voor een goede thriller: een goed uitgewerkt plot, een krachtig hoofdpersonages en een goede spanningsboog tot het einde. Dit belooft veel goeds voor de rest van de serie!⁣⁣⁣