Ontroerend, liefdevol en aangrijpend

In dit boek lezen we over Wobie maar eigenlijk gaat het over het leven van Splinter Chabot zelf, met volledige openheid schrijft hij over zijn coming-out en de worsteling die hij heeft ervaren in de zoektocht naar zichzelf. Dit boek weet je echt te raken het verhaal is ontroerend, liefdevol en aangrijpend. Confettiregen is voor iedereen die zich wel eens ‘anders’ heeft gevoeld, op welke manier dan ook!

“Maak me normaal. Ik wil niet anders zijn, ik wil niet gedwongen worden anders te zijn, riep ik bijna hardop, maar alleen het geluid van snikken kwam uit mijn mond. Hond Bril was komen aanrennen. Ze gaf mij een lik in mijn gezicht en kwam bij me liggen.”

Wobie groeit op in een wereld vol glitters, kleur en confetti. Thuis voelt hij zich veilig en krijgt hij de volledige vrijheid om zichzelf te kunnen zijn. Op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme ingeperkt moet worden, zijn kleding is te meisjesachtig en verliefdheid is al helemaal ingewikkeld.
Wanneer hij naar de middelbare school gaat wordt het steeds duidelijker dat hij anders is, hij is anders dan zijn broers en anders dan zijn klasgenoten. Wobie heeft op school vooral vriendinnen en bij jongens voelt hij zich ongemakkelijk en vreemd. Hij raakt in een worsteling met zichzelf en zijn gevoelens, en dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet anders wilt zijn.
Langzaam maar zeker sijpelt er een grijze mist zijn leven in, doormiddel van drie belangrijke personen die hij ontmoet in zijn jeugd komt hij steeds meer over zichzelf te weten.
Uiteindelijk trekt die grijze mist zich voorzichtig terug, hij leert beetje bij beetje zichzelf en zijn gevoelens te omarmen. Hij komt tot ontdekkingen over zijn identiteit die hij eerst vreest en wegstopt maar die later gevierd en omarmd mogen worden, tot zijn wereld weer bestaat uit roze, glitters en confetti!

“Ik realiseerde me dat ik in hem misschien een antwoord, of een deel van het antwoord vond. Een antwoord waar ik nog niet aan toe was. Maar hij was er wel, en hoe. Als een bak glitters die over je wordt uitgestrooid, waardoor je eindeloos, dagen en maanden lang, overal die glitters tegen blijft komen. Hoe erg je ook je best doet, je komt er niet vanaf.”

Je leest dit boek met een glimlach en af en toe met een traan. Het is zo mooi geschreven je leeft echt mee met Wobie en zijn gevoelens. Het pad wat hij heeft bewandeld is ontroerend en bewonderenswaardig, ik denk dat jongeren die dezelfde worstelingen meemaken ontzettend veel aan dit boek kunnen hebben. De schrijfstijl is toegankelijk en het boek staat vol mooie zinnen. Je wordt volledig meegevoerd in Wobie’s leven en wanneer je het boek uit hebt blijft het verhaal nog een paar dagen in je gedachten rondspoken.