Lezersrecensie
‘Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.’
Er stromen rivieren in de lucht is een emotioneel gelaagd verhaal verweven met wetenschap en geschiedenis. Elif Shafak weet de personages levensecht weg te zetten waardoor je helemaal opgaat in hun indrukwekkende levensverhaal. Het boek is fictie maar het verhaal is gebaseerd op feiten en gebeurtenissen uit de geschiedenis. Dit boek is een ode aan het oude Mesopotamië en bovenal een ode aan rivieren en water.
Elif Shafak heeft een poëtische en inspirerende manier van schrijven waardoor je elke zin in je op wil nemen. Haar woorden zetten aan tot nadenken en ze neemt je mee op reis door de geschiedenis. Van het oude Mesopotamië waar de woeste Tigris stroomt tot aan 2018 waar het verhaal verder gaat in London aan de Theems.
De drie verhaallijnen worden verbonden door 1 druppel water, water loopt dan ook als een rode draad door het verhaal heen.
Water staat in verbinding met alles om ons heen, water heeft geheugen en geeft ons leven. Mesopotamië was waarschijnlijk niet eens ontstaan zonder de stromende Tigris.
“Water bewaart alle herinneringen.
Het zijn de mensen die vergeten.”
De historische feiten maken dit boek fascinerend, het spoorde mij aan om meer op te zoeken over Mesopotamië (een van de eerste beschavingen) en het Gilgamesj epos (een van de eerste literaire werken).
Ook wordt er aandacht besteed aan de gruwelijke vervolging van de Jezidi’s. Een stukje geschiedenis wat vaak vergeten wordt terwijl het nog maar zo kort geleden gebeurd is.
In dit boek volgen we drie verhaallijnen die gedurende het verhaal steeds meer met elkaar verbonden raken.
•London, 1840. Arthur raakt gefascineerd door het oude Mesopotamië. Hij is in het bijzonder geïnteresseerd in het Gilgamesj gedicht en hij ziet het als zijn levensmissie om hier alles over te weten te komen. Tijdens zijn onderzoek doet hij baanbrekende ontdekkingen.
•Turkije, 2014. De tien jarige Narin moet samen met haar oma op de vlucht. Haar oma is een bijzondere vrouw en komt uit een lange lijn van vrouwelijke zieners. Narin ziet hoe haar volk (de Jezidi’s) op brute wijze worden onderdrukt en vervolgt.
•London, 2018. Zaleekhah vindt troost in haar onderzoek naar rivieren en water. Via een vriendin komt ze in aanraking met een bijzondere oude taal die haar leven verandert.
Langzaam maar zeker ben ik gaan houden van de mooie schrijfstijl van Shafak en dit boek zal voor altijd tot een van mijn favorieten behoren! Een indrukwekkend verhaal wat mij voor lange tijd bij zal blijven..
Elif Shafak heeft een poëtische en inspirerende manier van schrijven waardoor je elke zin in je op wil nemen. Haar woorden zetten aan tot nadenken en ze neemt je mee op reis door de geschiedenis. Van het oude Mesopotamië waar de woeste Tigris stroomt tot aan 2018 waar het verhaal verder gaat in London aan de Theems.
De drie verhaallijnen worden verbonden door 1 druppel water, water loopt dan ook als een rode draad door het verhaal heen.
Water staat in verbinding met alles om ons heen, water heeft geheugen en geeft ons leven. Mesopotamië was waarschijnlijk niet eens ontstaan zonder de stromende Tigris.
“Water bewaart alle herinneringen.
Het zijn de mensen die vergeten.”
De historische feiten maken dit boek fascinerend, het spoorde mij aan om meer op te zoeken over Mesopotamië (een van de eerste beschavingen) en het Gilgamesj epos (een van de eerste literaire werken).
Ook wordt er aandacht besteed aan de gruwelijke vervolging van de Jezidi’s. Een stukje geschiedenis wat vaak vergeten wordt terwijl het nog maar zo kort geleden gebeurd is.
In dit boek volgen we drie verhaallijnen die gedurende het verhaal steeds meer met elkaar verbonden raken.
•London, 1840. Arthur raakt gefascineerd door het oude Mesopotamië. Hij is in het bijzonder geïnteresseerd in het Gilgamesj gedicht en hij ziet het als zijn levensmissie om hier alles over te weten te komen. Tijdens zijn onderzoek doet hij baanbrekende ontdekkingen.
•Turkije, 2014. De tien jarige Narin moet samen met haar oma op de vlucht. Haar oma is een bijzondere vrouw en komt uit een lange lijn van vrouwelijke zieners. Narin ziet hoe haar volk (de Jezidi’s) op brute wijze worden onderdrukt en vervolgt.
•London, 2018. Zaleekhah vindt troost in haar onderzoek naar rivieren en water. Via een vriendin komt ze in aanraking met een bijzondere oude taal die haar leven verandert.
Langzaam maar zeker ben ik gaan houden van de mooie schrijfstijl van Shafak en dit boek zal voor altijd tot een van mijn favorieten behoren! Een indrukwekkend verhaal wat mij voor lange tijd bij zal blijven..
2
Reageer op deze recensie
