Heerlijk kerstverhaal

Belle Albany is een vrouw die altijd klaarstaat voor anderen en daardoor zichzelf vaak op de laatste plaats zet. Ze zegt bijna overal ja op, omdat ze oprecht graag helpt, iets wat haar van jongs af aan is meegegeven. Ze werkt op een basisschool als juf van groep 4 en woont sinds haar achtste in Christmas Village.

Op een winterse dag fietst ze naar huis wanneer er een dikke lading sneeuw uit een boom op haar valt. Ze verliest haar evenwicht en botst tegen Edina Lachlan aan, een 77-jarige vrouw die alleen woont in het grote Evergreen Castle sinds haar man is overleden. Edina blijkt haar enkel te hebben gebroken, en zoals altijd voelt Belle zich verantwoordelijk. Ze besluit Edina te gaan helpen.

Ondertussen dreigen de ouders van een kind uit haar klas uit huis gezet te worden, dus Belle biedt hen spontaan haar eigen huis aan. Zelf verhuist ze tijdelijk naar Evergreen Castle om voor Edina te zorgen.

Edina’s kleinzoon Jack is sinds kort weer in beeld nadat hij het bestaan van zijn oma nooit heeft geweten. Wanneer hij hoort dat Belle ineens bij zijn oma is ingetrokken, vertrouwt hij het totaal niet. Tijdens een videogesprek laat hij duidelijk merken dat hij haar verdenkt van bijbedoelingen. Belle hoort dit en vraagt zich verontwaardigd af wat voor man dit is, gelooft hij echt dat niemand zomaar een ander helpt zonder er iets voor terug te willen?

Ik heb genoten van dit hartverwarmende kerstverhaal. De sfeer en het warme kerstgevoel zijn direct aanwezig, met een mooie onderliggende boodschap over onbaatzuchtigheid, verbinding en voor elkaar zorgen. Belle is een personage waar je onmiddellijk sympathie voor krijgt, ze is oprecht, goedbedoeld en enorm puur in alles wat ze doet. Mooi vond ik ook hoe duidelijk het wordt dat ieder verhaal twee kanten heeft, en hoe angst of schaamte soms in de weg kan staan om gewoon met elkaar te praten. Het voorbeeld met de lepel vond ik daarbij bijzonder treffend.

Het verhaal kwam voor mij in het begin wat langzaam op gang, waardoor ik even moest inkomen, maar zodra het eenmaal liep, vloog ik erdoorheen. Een ding dat me wel wat stoorde, was dat er regelmatig “meissie” werd gezegd, dat haalde me af en toe een beetje uit het verhaal.