Franse charme, een prachtig gelaagd verhaal en bijzondere personages.

Een mooi gelaagd verhaal, waar alle personages worden ingehaald door het verleden, onbegrip en verdriet.
Doordat het verhaal rustig wordt opgebouwd en langzaam wordt 'uitgebreid' met personages en met 'kleine of grote' gebeurtenissen tussen de hoofdpersonen, ontstaat er een basis waaruit het verhaal zich opsplitst tussen de hoofdpersonen. Heel knap!

Voor sommige lezers is de opbouw te langzaam, maar ik denk noodzakelijk voor het verhaal dat van origine in het Frans is geschreven en daardoor al een andere 'flow' heeft qua schrijfstijl... like it or don't.

Waar sommige recensies dit in de categorie 'Feel Good' romans plaatsten, vindt ik dit niet correct. Daarvoor gebeuren er teveel zaken die het daglicht niet kunnen verdragen en is het ongeluk, verdriet of spijt van de vele personages te groot, het einde voor het hoofdpersonage is goed - geluk is een keuze!, maar daar is ook alles mee gezegd.

Ik vindt dit een boek goed te vergelijken met Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells qua setting, maar waar Het einde van de eenzaamheid zich beperkt tot één of twee verhaallijnen, zit je in dit boek al gauw op drie of vier lijnen door elkaar, wat de kans groot maakt dat je even terug moet pakken of even een spiekbriefje moet maken wie, wat en waar is. Maar als je er eenmaal in zit, dan is het heel moeilijk om het boek weg te leggen.

Wat mij betreft had dit boek wel eerder vertaald mogen worden sinds het in 2018 verscheen met de titel Changer l'eau des fleurs en de Prix Maison de la Presse 2018 won, maar beter laat dan nooit!

5 sterren en op de favorietenlijst