Lezersrecensie
Een echte Spit... maar ook weer niet.
Laat ik voorop stellen dat wanneer je een 'fan' bent van Lize Spit en van haar schrijfstijl houd, dit een heel mooi boek is geworden waar de schrijver (een poging) heeft gedaan om het overlijden van haar moeder en wat daar aan vooraf is gegaan een duiding te geven.... is dat gelukt? ten dele.....
Aangezien ik zelf 8 jaar voor een theatergezelschap in België heb gewerkt en 4 jaar in hetzelfde gebied heb gewoond, lees ik dit boek net iets anders dan de gemiddelde 'Hollander'. Zoals het 'verholen' alcoholprobleem van de ouders, wat gepresenteerd wordt als een op zichzelf staand 'ding' is natuurlijk een maatschappelijk probleem van België. In alle lagen van de bevolking is er een alcoholprobleem, glas wijn bij de lunch, pintje om 15.00, in de avond op kroeg gaan..... Ook hierin verschilt de familie Spit niet anders.
Wanneer je haar familie langs een ideaal plaatje legt, komt het niet zo goed uit de verf en vind ik het knap dat er überhaupt een poging is gedaan om zoiets op papier te zetten en dit zo 'eerlijk' mogelijk te doen.
En daar knelt het een beetje voor mij, in passages waar ik meer had verwacht, zoals broers en zussen die meer inhoudelijk betrokken zouden zijn in het boek, want was Lize nu echt de enige in het gezin die hierover met haar moeder en vader wilde communiceren? Wat was de reden om dagboekfragmenten in het boek te stoppen? Waarom is 29 februari 2000 zo belangerijk?
De passage waar dan uitkomt dat alle kinderen door kunstmatige inseminatie verwekt zijn en er geen enkele verhaallijn zit in het boek hoe de kinderen dit dan onderling verwerken, want je gaat me niet vertellen dat wanneer zoiets onthuld wordt, je pas jaren later de vragen hebt die je had willen stellen. Schijnbaar is het geheim te heilig en te groot om eerder aan de kaak te stellen bij beide ouders.
Verder wordt meermaals herhaald dat Spit en haar broer en zussen niet bij hun doodzieke moeder willen blijven slapen, omdat ze geen verpleger willen worden. Waarom willen ze dat niet worden? Is dat iets typisch voor hun gezin, of is dat iets Belgisch?
Maar genoeg met kritisch te zijn! Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen en blijf Lize Spit een begenadigd schrijfster vinden met een mooie eigen schrijfstijl! Maar voor het volgende boek weer een ‘normale’ literaire roman graag.
3 sterren
Voor wie dit een eerste kennismaking is met Lize Spit, eerst de andere drie boeken van haar lezen voordat je dit boek oppakt, anders mis je op bepaalde zaken de essentie van dit boek.
Aangezien ik zelf 8 jaar voor een theatergezelschap in België heb gewerkt en 4 jaar in hetzelfde gebied heb gewoond, lees ik dit boek net iets anders dan de gemiddelde 'Hollander'. Zoals het 'verholen' alcoholprobleem van de ouders, wat gepresenteerd wordt als een op zichzelf staand 'ding' is natuurlijk een maatschappelijk probleem van België. In alle lagen van de bevolking is er een alcoholprobleem, glas wijn bij de lunch, pintje om 15.00, in de avond op kroeg gaan..... Ook hierin verschilt de familie Spit niet anders.
Wanneer je haar familie langs een ideaal plaatje legt, komt het niet zo goed uit de verf en vind ik het knap dat er überhaupt een poging is gedaan om zoiets op papier te zetten en dit zo 'eerlijk' mogelijk te doen.
En daar knelt het een beetje voor mij, in passages waar ik meer had verwacht, zoals broers en zussen die meer inhoudelijk betrokken zouden zijn in het boek, want was Lize nu echt de enige in het gezin die hierover met haar moeder en vader wilde communiceren? Wat was de reden om dagboekfragmenten in het boek te stoppen? Waarom is 29 februari 2000 zo belangerijk?
De passage waar dan uitkomt dat alle kinderen door kunstmatige inseminatie verwekt zijn en er geen enkele verhaallijn zit in het boek hoe de kinderen dit dan onderling verwerken, want je gaat me niet vertellen dat wanneer zoiets onthuld wordt, je pas jaren later de vragen hebt die je had willen stellen. Schijnbaar is het geheim te heilig en te groot om eerder aan de kaak te stellen bij beide ouders.
Verder wordt meermaals herhaald dat Spit en haar broer en zussen niet bij hun doodzieke moeder willen blijven slapen, omdat ze geen verpleger willen worden. Waarom willen ze dat niet worden? Is dat iets typisch voor hun gezin, of is dat iets Belgisch?
Maar genoeg met kritisch te zijn! Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen en blijf Lize Spit een begenadigd schrijfster vinden met een mooie eigen schrijfstijl! Maar voor het volgende boek weer een ‘normale’ literaire roman graag.
3 sterren
Voor wie dit een eerste kennismaking is met Lize Spit, eerst de andere drie boeken van haar lezen voordat je dit boek oppakt, anders mis je op bepaalde zaken de essentie van dit boek.
1
Reageer op deze recensie
