300 jaar Noord- Amerikaanse geschiedenis.

‘Het is het wereldbos. Het is eindeloos. Het kronkelt als een slang die in zijn eigen staart bijt, het heeft geen einde en geen begin. Niemand heeft ooit de uiterste grenzen gezien.’

René Sel en Charles Duquet zijn van plan hun geluk te vinden in Nieuw Frankrijk, het noorden van Amerika. Ze gaan aan de slag als houthakkers.

‘Dag in, dag uit werd er gehakt, hun handen zwollen op, kregen blaren, werden hard en ondanks de botte bijlen kregen ze het hakritme te pakken’

Terwijl René meer en meer vertrouwd geraakt met het harde houthakkersbestaan en kennismaakt met de plaatselijke indiaanse bevolking, besluit Charles te vluchten uit het kamp, weg van de strenge opzichter. Hij is van plan naam te maken in de pelsindustrie en legt contacten tot in China.

‘Terug in Nieuw Frankrijk, dat steeds meer mensen Canada noemden, naar Kanata, was Duquet overal, om te onderzoeken, rond te neuzen, op te meten, te observeren en te rekenen. Takken en afval worden hoogwaardig brandhout, en als hij beschikbare schepen kon charteren met de belofte van een goede retourlading, konden de Parijzenaars wat hem betreft doodvriezen ‘

Afwisselend volgen de delen in het boek de familie van René Sels en Charles Duquet, generatie na generatie. Terwijl de Sels zich een armtierig bestaan opbouwen en vermengen met de indiaanse bevolking, veranderd Duquet in een gewiekste zakenman, verengelst zijn naam en gaat de familie nu door het leven als Duke en worden houtgroothandelaars.

‘Voor de Dukes gingen de zaken goed. Onverzadigbare markten schreeuwden om timmerhout. Een stortvloed van landbouwlustige immigranten stroomde de prairies op. Nieuwe spoorlijnen brachten timmerhout en namen runderen en varkens mee terug. Er was behoefte aan planken en palen, hekken en hokken. En mocht het allemaal om de twee jaar afbranden stonden er altijd nog genoeg bomen in het bos, oneindig veel bomen’

Een epos van bijna 800 pagina’s beschrijft het leegkappen van Noord-Amerika, het bijna volledig uitroeien van de plaatselijke bevolking, de honger naar geld en macht.
Oké, het laatste deel zakt een beetje in elkaar, maar dat maken de eerste 700 bladzijden ruim goed.

Annie Proulx vertelt een verhaal van 300 jaar Noord-Amerika, laat heel wat personages de revue passeren om het ruige leven ten tijde van de kolonisatie te beschrijven. Oké, Soms raak je wel even het noorden kwijt. Haar vertelstijl over de natuur en de samenleving is zo prachtig dat je het gevoel hebt dat je er deel van uitmaakt.