Hebban recensie
Afstandelijk maar wel met resultaat
In Engeland schijnt er zoiets te bestaan als het Delia-effect. Dat houdt in dat producten ineens razend goed gaan verkopen nadat Delia Smith ze heeft gebruikt in een van haar shows of boeken. Mevrouw Smith is dan ook niet zomaar iemand. De 73-jarige Britse dame verkocht in eigen land meer dan 21 miljoen boeken. Haar culinaire carrière begon in 1969 bij de Daily Mirror en zet zich tot vandaag voort. De kunst van het bakken werd voor het eerst uitgebracht in 1977 en heeft sindsdien vele veranderingen ondergaan. In 2013 verscheen een volledig geactualiseerde versie én een Nederlandse vertaling.
Smith zegt zelf, een beetje arrogant: “Als het niet in dit boek staat, is het op bakgebied niet de moeite waard.” Dat is lichtelijk overdreven, maar er staat wel heel erg veel in De kunst van het bakken. Echte taarten, muffins, koekjes, verschillende soorten cakes en gebak voor feesten, desserts of zomaar, en ga zo maar door. Het boek begint met enkele tips over bakvormen - waarbij Smith enige zelfreclame niet schuwt-, ingrediënten en het bakken zelf.
De recepten zelf zijn helder en kort geschreven, zonder een uitgebreide introductie vooraf. Gewoon doen, lijkt het credo. Alle ingrediënten die worden genoemd in De kunst van het bakken zijn gemakkelijk verkrijgbaar. Verrassend daarbij is het gebruik van smeerbare boter, die bij ons in de grotere supermarkten ligt onder het merk Lurpak, in plaats van ‘ouderwetse’ pakjes boter. Het idee daarachter is dat je moeite en tijd bespaart, doordat de boter al zacht is.
Afstandelijk
De kunst van het bakken is geen warm boek. Je neemt het als het ware niet mee naar bed om voor het slapen gaan nog even in te lezen. Er zit geen liefde in, maar afstand. Smith heeft het bijvoorbeeld regelmatig over haar ‘proefpanel’ en haar eigen populariteit. Die afstand is ook terug te zien in de foto’s, die regelrecht uit de fotostudio lijken te komen met hun strakke vormgeving en witte achtergrond.
Los van die kritiek doet Smith in De kunst van het bakken wel wat ze belooft: je van goede recepten voorzien. De recepten zijn doordacht en kloppen: onderstaande kummelcake was een succes. Het gebruik van smeerbare boter bleek - tegen alle verwachtingen in - erg geslaagd. Die werkte gemakkelijk en smaakte goed. Al met al maakt het van De kunst van het bakken een boek voor wie direct resultaat wil, zonder praatjes vooraf. Goed: ja. Leuk: iets minder.
Smith zegt zelf, een beetje arrogant: “Als het niet in dit boek staat, is het op bakgebied niet de moeite waard.” Dat is lichtelijk overdreven, maar er staat wel heel erg veel in De kunst van het bakken. Echte taarten, muffins, koekjes, verschillende soorten cakes en gebak voor feesten, desserts of zomaar, en ga zo maar door. Het boek begint met enkele tips over bakvormen - waarbij Smith enige zelfreclame niet schuwt-, ingrediënten en het bakken zelf.
De recepten zelf zijn helder en kort geschreven, zonder een uitgebreide introductie vooraf. Gewoon doen, lijkt het credo. Alle ingrediënten die worden genoemd in De kunst van het bakken zijn gemakkelijk verkrijgbaar. Verrassend daarbij is het gebruik van smeerbare boter, die bij ons in de grotere supermarkten ligt onder het merk Lurpak, in plaats van ‘ouderwetse’ pakjes boter. Het idee daarachter is dat je moeite en tijd bespaart, doordat de boter al zacht is.
Afstandelijk
De kunst van het bakken is geen warm boek. Je neemt het als het ware niet mee naar bed om voor het slapen gaan nog even in te lezen. Er zit geen liefde in, maar afstand. Smith heeft het bijvoorbeeld regelmatig over haar ‘proefpanel’ en haar eigen populariteit. Die afstand is ook terug te zien in de foto’s, die regelrecht uit de fotostudio lijken te komen met hun strakke vormgeving en witte achtergrond.
Los van die kritiek doet Smith in De kunst van het bakken wel wat ze belooft: je van goede recepten voorzien. De recepten zijn doordacht en kloppen: onderstaande kummelcake was een succes. Het gebruik van smeerbare boter bleek - tegen alle verwachtingen in - erg geslaagd. Die werkte gemakkelijk en smaakte goed. Al met al maakt het van De kunst van het bakken een boek voor wie direct resultaat wil, zonder praatjes vooraf. Goed: ja. Leuk: iets minder.
Recept: Kummelcake
Een recept voor kummel- (ofwel karwij-cake) kom je niet vaak tegen in kookboeken. Misschien is het niet spannend genoeg, misschien is het gewoon vergeten, wie weet. Overigens was de cake heel populair in het Engeland van de 19e eeuw. Jane Eyre uit het gelijknamige boek van Charlotte Brönte snoept er wat van weg.
Gedateerd? Ouderwets? Misschien, maar ons proefpanel gaf unaniem zijn goedkeuring en vroeg of we hem alsjeblieft wilden opnemen.
175 g zelfrijzend bakmeel, gezeefd
175 g smeerbare boter
175 g fijne rietsuiker
3 grote eieren, losgeklopt
50 g amandelmeel
4 eetlepels melk
3 ruime theelepels kummel
Voor de topping:
2 afgestreken eetlepels demerarasuiker
1 afgestreken eetlepel amandelschaafsel, iets gekneusd
Een Silverwoord-cakevorm (of een standaard cakeblik voor 900 g), bekleed met een klassieke papieren caisse voor een cake van 900 g (zie bladzijde 16).
Verwarm de oven voor op 180°C, gasstand 4.
Je zeeft de bloem in een ruime beslagkom, waarbij je de zeef hoog houdt, zodat de bloem zo veel mogelijk lucht krijgt terwijl hij naar beneden valt. En dan voeg je alle andere ingrediënten toe. Meng alles nu in ongeveer 1 minuut met een elektrische handmixer tot een gladde, romige massa.
Verdeel het beslag over de voorbereide bakvorm. Strijk de bovenkant glad met de bolle kant van een lepel en strooi er de demerarasuiker en de gekneusde amandelen over. Zet de cake op een wat lager ovenrooster, zodat de bovenkant van de vorm zich in het midden van de oven bevindt, en bak hem ongeveer 1 uur en 5 minuten, of tot de cake veerkrachtig aanvoelt in het midden. Laat hem 10 minuten afkoelen in de vorm en stort hem dan op een taartrooster om verder af te koelen. Ik vind dat deze cake het best smaakt na een dag of twee, dus laat hem in zijn papieren caisse zitten en bewaar hem in een trommel.
Een recept voor kummel- (ofwel karwij-cake) kom je niet vaak tegen in kookboeken. Misschien is het niet spannend genoeg, misschien is het gewoon vergeten, wie weet. Overigens was de cake heel populair in het Engeland van de 19e eeuw. Jane Eyre uit het gelijknamige boek van Charlotte Brönte snoept er wat van weg.
Gedateerd? Ouderwets? Misschien, maar ons proefpanel gaf unaniem zijn goedkeuring en vroeg of we hem alsjeblieft wilden opnemen.
175 g zelfrijzend bakmeel, gezeefd
175 g smeerbare boter
175 g fijne rietsuiker
3 grote eieren, losgeklopt
50 g amandelmeel
4 eetlepels melk
3 ruime theelepels kummel
Voor de topping:
2 afgestreken eetlepels demerarasuiker
1 afgestreken eetlepel amandelschaafsel, iets gekneusd
Een Silverwoord-cakevorm (of een standaard cakeblik voor 900 g), bekleed met een klassieke papieren caisse voor een cake van 900 g (zie bladzijde 16).
Verwarm de oven voor op 180°C, gasstand 4.
Je zeeft de bloem in een ruime beslagkom, waarbij je de zeef hoog houdt, zodat de bloem zo veel mogelijk lucht krijgt terwijl hij naar beneden valt. En dan voeg je alle andere ingrediënten toe. Meng alles nu in ongeveer 1 minuut met een elektrische handmixer tot een gladde, romige massa.
Verdeel het beslag over de voorbereide bakvorm. Strijk de bovenkant glad met de bolle kant van een lepel en strooi er de demerarasuiker en de gekneusde amandelen over. Zet de cake op een wat lager ovenrooster, zodat de bovenkant van de vorm zich in het midden van de oven bevindt, en bak hem ongeveer 1 uur en 5 minuten, of tot de cake veerkrachtig aanvoelt in het midden. Laat hem 10 minuten afkoelen in de vorm en stort hem dan op een taartrooster om verder af te koelen. Ik vind dat deze cake het best smaakt na een dag of twee, dus laat hem in zijn papieren caisse zitten en bewaar hem in een trommel.
1
Reageer op deze recensie
