Lezersrecensie
Een Uitdagende thriller
18 november 2020
Een uitdagende thriller
Daag me uit van Lee Child is een uitdaging om te lezen. Niet dat het boek moeilijk is geschreven, het geeft niet echt het gevoel van een thriller. Het heeft veel elementen van een thriller en het boek heeft zeker spannende scènes. Toch ontbreken er een paar belangrijke elementen, waardoor het boek een oppervlakkig gevoel geeft en het wat diepgang mist.
Het boek begint met een groepje mensen dat een lijk aan het begraven is. De persoon die wordt begraven heet Keever, hij heeft een belangrijke rol in het plot. Het is al snel duidelijk dat er illegale dingen gaande zijn en het allemaal in het geheim moet gebeuren zonder pottenkijkers. Dit kun je niet echt een spannende opening noemen. Wel raak je erdoor geïntrigeerd en wil je doorlezen.
Op p23 wordt Keever voor de eerste keer opnieuw vermeld. Al snel heeft de lezer zo door hoe Keever in het verhaal past en lijkt dit de hoofdlijn. Geleidelijk aan wordt het duidelijk dat het boek geen klassieke whodunit is. De auteur speelt wat met de spanningsbogen. Keevers dood is maar een klein puzzelstukje van het geheel. Het verhaal gaat eerder over wat Keever heeft uitgevogeld, dan over de zijn moord. Zoals in de meeste thrillers zijn er veel spanningsbogen, deze thriller is niet anders. Natuurlijk zijn er een paar kleine bogen zoals een autoachtervolging of een gevecht. Elke keer dat de protagonist Jack Reacher iets nieuws ontdekt start er een nieuwe grotere spanningsboog. Deze overkoepelen het verhaal.
Verscheidene keren introduceert de auteur nieuwe spanningsbogen aan de hand van cliffhangers. Bijvoorbeeld op p95 eindigt het hoofdstuk met “Het was de chauffeur van de Cadillac.” Ze verwijzen hier naar een man die ze al enkele keren hebben zien rijden in een mysterieuze Cadillac. Natuurlijk wil je als lezer verder lezen en te weten komen wat er gaande is. Dit gebeurt nog enkele keren in het boek. Er wordt op een juiste manier gebruikt gemaakt van cliffhangers. Het boek zit er niet vol mee, maar juist genoeg om de spanning te doen stijgen.
Het boek is voornamelijk geschreven uit het perspectief van Jack Reacher. Samen met hem kom je de meeste dingen te weten. Enkele keren wordt er verwisseld naar het perspectief van de slechterik. Hierdoor weet de lezer soms meer dan de protagonist. Het beste voorbeeld hiervan is de dood van Keever. In het merendeel van het boek weet Jack Reacher niet wat er is gebeurd met hem, de lezer weet dat dan natuurlijk wel. Dit wordt beperkt toegepast en geeft wat variatie in het verhaal. Wat ook nog een extra diepte geeft in het verhaal is dat je bijna geen enkele naam komt te weten van de slechteriken. Er wordt naar hen verwezen als ‘de chauffeur van de Cadillac’ of ‘de man met de gestreken spijkerbroek en het geföhnde haar’. Dit zorgt ervoor dat het verhaal nog meer in het perspectief van Jack Reacher wordt verteld, wat de spanning verder verhoogt.
Meerdere keren word je op het verkeerde been gebracht. De lezer weet op een gegeven moment dat Jack Reacher vermoord zal worden. Vlak na deze info stapt hij in een taxi. Het lijkt alsof de taxichauffeur de moordenaar is. Op een gegeven moment gaat de taxichauffeur te vroeg van de snelweg af en een rijdt hij een verlaten pakhuis door. De lezer verwacht dat de taxichauffeur een pistool bovenhaalt en dat er een gevecht komt in de taxi. Opeens blijkt de taxichauffeur niet de moordenaar te zijn, maar gewoon een short cut te nemen. De auteur past deze techniek nog enkele keren toe en krijgt zo de spanning op sommige momenten zeker hoog.
Hier en daar worden er wetenschappelijke weetjes vernoemd die er voor zorgen dat je aandacht versterkt. Zo wordt er veel verteld over het ‘deep web’ en wordt er uitgelegd dat data op een harde schijf massa heeft. Dit klopt, aangezien dat data niets anders zijn dan energie en E = mc². Euthanasie komt ook nog kort aan bod en de morele verantwoordelijkheid hier rond. In de Verenigde Staten, waar het boek zich afspeelt, is de wetgeving rond euthanasie helemaal anders dan in België. Door dit in het boek te verwerken zal de lezer nog blijven nadenken over het boek, zelfs nadat hij het heeft weggelegd.
Wat opvallend is is de reden waarom Jack Reacher zich bezighoudt met dit alles: hij heeft niets beter te doen. Hij houdt gewoon van een uitdaging, vandaar de titel Daag me uit. Dit geeft dat hij geen conflict heeft met de slechteriken, hij komt puur toevallig uit op de situatie en besluit om te helpen. Jack Reacher komt ook nooit echt onder tijdsdruk te staan. Hij moet nooit ergens op tijd zijn om iemand te redden. Hierdoor kan de lezer zich minder inleven in het boek, waardoor een deel van de spanning weggaat. Het maakt het boek nogal oppervlakkig.
Daag me uit bevat zeker veel elementen van een thriller. Op sommige momenten zit je op het puntje van je stoel en lees je gefocust lijn per lijn. Al zijn deze momenten beperkt. Het boek heeft over het algemeen een uitgehold gevoel. Het begin mist wel wat actie. De betrokkenheid van de protagonist is nogal ver gezocht. Als 20ste boek in een serie past het misschien, maar als individueel boek voelt het een beetje oppervlakkig aan. Over het algemeen is het geen slecht boek en is het het lezen zeker waard. Het las zeker vlot maar waar ik in conflict ga met het boek is het genre. Ik ben geen thriller lezer dit is verre van mijn genre. Boeken over het algemeen lees ik zeker regelmatig en ik kan genieten van een goed boek. Deze keer liep het lezen wat moeizamer omdat het wat uit mijn comfort zone viel. Al bij al heeft Lee Child hier een klassieke thriller op papier gezet.
R. (2018, 23 augustus). Recensie: Jack Reacher – Daag me uit, Lee Child. CooleSuggesties. https://www.coolesuggesties.nl/recensie-jack-reacher-daag-me-uit-lee-child/
Daag me uit van Lee Child is een uitdaging om te lezen. Niet dat het boek moeilijk is geschreven, het geeft niet echt het gevoel van een thriller. Het heeft veel elementen van een thriller en het boek heeft zeker spannende scènes. Toch ontbreken er een paar belangrijke elementen, waardoor het boek een oppervlakkig gevoel geeft en het wat diepgang mist.
Het boek begint met een groepje mensen dat een lijk aan het begraven is. De persoon die wordt begraven heet Keever, hij heeft een belangrijke rol in het plot. Het is al snel duidelijk dat er illegale dingen gaande zijn en het allemaal in het geheim moet gebeuren zonder pottenkijkers. Dit kun je niet echt een spannende opening noemen. Wel raak je erdoor geïntrigeerd en wil je doorlezen.
Op p23 wordt Keever voor de eerste keer opnieuw vermeld. Al snel heeft de lezer zo door hoe Keever in het verhaal past en lijkt dit de hoofdlijn. Geleidelijk aan wordt het duidelijk dat het boek geen klassieke whodunit is. De auteur speelt wat met de spanningsbogen. Keevers dood is maar een klein puzzelstukje van het geheel. Het verhaal gaat eerder over wat Keever heeft uitgevogeld, dan over de zijn moord. Zoals in de meeste thrillers zijn er veel spanningsbogen, deze thriller is niet anders. Natuurlijk zijn er een paar kleine bogen zoals een autoachtervolging of een gevecht. Elke keer dat de protagonist Jack Reacher iets nieuws ontdekt start er een nieuwe grotere spanningsboog. Deze overkoepelen het verhaal.
Verscheidene keren introduceert de auteur nieuwe spanningsbogen aan de hand van cliffhangers. Bijvoorbeeld op p95 eindigt het hoofdstuk met “Het was de chauffeur van de Cadillac.” Ze verwijzen hier naar een man die ze al enkele keren hebben zien rijden in een mysterieuze Cadillac. Natuurlijk wil je als lezer verder lezen en te weten komen wat er gaande is. Dit gebeurt nog enkele keren in het boek. Er wordt op een juiste manier gebruikt gemaakt van cliffhangers. Het boek zit er niet vol mee, maar juist genoeg om de spanning te doen stijgen.
Het boek is voornamelijk geschreven uit het perspectief van Jack Reacher. Samen met hem kom je de meeste dingen te weten. Enkele keren wordt er verwisseld naar het perspectief van de slechterik. Hierdoor weet de lezer soms meer dan de protagonist. Het beste voorbeeld hiervan is de dood van Keever. In het merendeel van het boek weet Jack Reacher niet wat er is gebeurd met hem, de lezer weet dat dan natuurlijk wel. Dit wordt beperkt toegepast en geeft wat variatie in het verhaal. Wat ook nog een extra diepte geeft in het verhaal is dat je bijna geen enkele naam komt te weten van de slechteriken. Er wordt naar hen verwezen als ‘de chauffeur van de Cadillac’ of ‘de man met de gestreken spijkerbroek en het geföhnde haar’. Dit zorgt ervoor dat het verhaal nog meer in het perspectief van Jack Reacher wordt verteld, wat de spanning verder verhoogt.
Meerdere keren word je op het verkeerde been gebracht. De lezer weet op een gegeven moment dat Jack Reacher vermoord zal worden. Vlak na deze info stapt hij in een taxi. Het lijkt alsof de taxichauffeur de moordenaar is. Op een gegeven moment gaat de taxichauffeur te vroeg van de snelweg af en een rijdt hij een verlaten pakhuis door. De lezer verwacht dat de taxichauffeur een pistool bovenhaalt en dat er een gevecht komt in de taxi. Opeens blijkt de taxichauffeur niet de moordenaar te zijn, maar gewoon een short cut te nemen. De auteur past deze techniek nog enkele keren toe en krijgt zo de spanning op sommige momenten zeker hoog.
Hier en daar worden er wetenschappelijke weetjes vernoemd die er voor zorgen dat je aandacht versterkt. Zo wordt er veel verteld over het ‘deep web’ en wordt er uitgelegd dat data op een harde schijf massa heeft. Dit klopt, aangezien dat data niets anders zijn dan energie en E = mc². Euthanasie komt ook nog kort aan bod en de morele verantwoordelijkheid hier rond. In de Verenigde Staten, waar het boek zich afspeelt, is de wetgeving rond euthanasie helemaal anders dan in België. Door dit in het boek te verwerken zal de lezer nog blijven nadenken over het boek, zelfs nadat hij het heeft weggelegd.
Wat opvallend is is de reden waarom Jack Reacher zich bezighoudt met dit alles: hij heeft niets beter te doen. Hij houdt gewoon van een uitdaging, vandaar de titel Daag me uit. Dit geeft dat hij geen conflict heeft met de slechteriken, hij komt puur toevallig uit op de situatie en besluit om te helpen. Jack Reacher komt ook nooit echt onder tijdsdruk te staan. Hij moet nooit ergens op tijd zijn om iemand te redden. Hierdoor kan de lezer zich minder inleven in het boek, waardoor een deel van de spanning weggaat. Het maakt het boek nogal oppervlakkig.
Daag me uit bevat zeker veel elementen van een thriller. Op sommige momenten zit je op het puntje van je stoel en lees je gefocust lijn per lijn. Al zijn deze momenten beperkt. Het boek heeft over het algemeen een uitgehold gevoel. Het begin mist wel wat actie. De betrokkenheid van de protagonist is nogal ver gezocht. Als 20ste boek in een serie past het misschien, maar als individueel boek voelt het een beetje oppervlakkig aan. Over het algemeen is het geen slecht boek en is het het lezen zeker waard. Het las zeker vlot maar waar ik in conflict ga met het boek is het genre. Ik ben geen thriller lezer dit is verre van mijn genre. Boeken over het algemeen lees ik zeker regelmatig en ik kan genieten van een goed boek. Deze keer liep het lezen wat moeizamer omdat het wat uit mijn comfort zone viel. Al bij al heeft Lee Child hier een klassieke thriller op papier gezet.
R. (2018, 23 augustus). Recensie: Jack Reacher – Daag me uit, Lee Child. CooleSuggesties. https://www.coolesuggesties.nl/recensie-jack-reacher-daag-me-uit-lee-child/
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
