Rauwe kwetsbaarheid

“Ik ben niets, voor niemand, en zo is het altijd geweest. Ik tel niet mee. Heb nooit meegeteld, ik was niet genoeg, of ik was te veel… maar ik was nooit zoals ik moest zijn. Nooit. Ik ben op deze wereld, maar ik ben niets.”

Deze quote vat voor mij de pijn en de kwetsbaarheid die in het verhaal van Laure Manel verweven zitten perfect samen. De twee hoofdpersonages, François en Elsa zijn beiden door het leven getekend en elk worstelen ze op hun manier met hun verleden.

Het bijzondere van het boek is dat er eigenlijk niet veel gebeurt en tegelijk toch heel veel. Het zoomt in op de personages en hun emoties, hun rouw- en helingsproces. Het tempo van het verhaal lijkt daardoor zeer langzaam, maar door de korte hoofdstukken waarin er afgewisseld wordt tussen het perspectief van Elsa en François, kan je hun emoties van heel dichtbij meemaken. Dat maakt het verhaal zeer intiem en de personages emotioneel kwetsbaar.

Laure Manel slaagt er heel goed in om die rauwe emoties in haar verhaal te verwerken en het was dan ook zeer ontroerend om te lezen. Het is zo’n boek dat een beetje een gat nalaat nadat je het hebt uitgelezen….