Malva, de vergeten heldendochter

Het verhaal van Malva is een verhaal dat mij heeft laten nadenken over het feit dat ouders hun kinderen daadwerkelijk verstoten als zij anders zijn. Het is ongelofelijk en nauwelijks te bevatten: hoe kun je jouw bloedeigen kind niet accepteren en haar bestaan ontkennen, omdat zij er anders uit ziet? Hoe is het mogelijk dat een dochter door haar vader, een nationale held, verstoten wordt? Het onmogelijke is door Hagar Peeters in haar boek Malva mogelijk gemaakt.

Het boek gaat over de achtjarige Malva, de dochter van Pablo Neruda, een bekende Chileense dichter. Malva is geboren met een waterhoofd en wordt om die reden door haar vader verstoten; ze wordt ondergebracht bij een pleeggezin in Gouda waar zij in 1943 overlijdt. Maar daar eindigt haar verhaal niet; Hagar Peeters geeft het meisje een stem in de hemel, waar zij doorleeft in het hiernamaals met lotgenoten en grootheden als Socrates. Daar kijkt Malva naar de aarde en zweeft zij door de tijd om gebeurtenissen bij te wonen, terwijl zij zich afvraagt waarom haar vader haar niet kon verdragen en waarom hij haar verstoten heeft. Zij vraagt Hagar Peeters, wiens vader een band met Chili deelde, haar verdriet op papier te zetten als ghostwriter.

Dit boek vond ik mooi, fascinerend en vermoeiend tegelijkertijd. Het is een verhaal dat vanuit een uniek perspectief verteld wordt. Malva maakt als alwetende een indrukwekkende indruk en zorgt voor een bijzonder verhaal. Toch ben ik niet laaiend enthousiast over het boek en is mijn oordeel neutraal, ik ga nu uitleggen waarom.

Een groot negatief punt van het boek is Hagar Peeters’ vermoeiende schrijfstijl. Hagar Peeters is een dichteres en dat is overduidelijk te merken aan het poëtisch taalgebruik. Het prachtige verhaal wordt vertaald met onnodig lange zinnen en een onbegrijpelijke woordkeus. Met name in het begin van het verhaal wordt overdreven met het taalgebruik, zo krijgt Peeters het voor elkaar om vijf pagina’s lang over een puntkomma, een vernederende naam, te schrijven. Het is langdradig en vervelend om te lezen, ik kan het niet anders omvatten. Ik vind het ontzettend jammer dat een verhaal als het ware onbegrijpelijk wordt door het taalgebruik. Een goed boek bestaat, naar mijn idee, uit een uniek en goed verhaal en een goede schrijfstijl. Hagar Peeters heeft een goed en mooi verhaal geleverd, vanuit een vernieuwend perspectief, maar slaat voor mij qua schrijfstijl volledig de plank mis.

Sommigen zijn het daarover niet met mij eens, zij zijn juist dol op Peeters’ taalgebruik, zij menen zelfs dat de toegepaste poëzie een dromerige en zweverige sfeer aan het verhaal geven. Een toevoeging die volgens hen volledig past bij de passages uit het boek, die zich grotendeels in de hemel afspelen. Ik ben het echter niet met hun mening eens. Ik vind oprecht dat het verhaal ontzettend mooi en fantasierijk is, maar ik ben toch van mening dat dit verhaal door het taalgebruik verpest wordt: hoe kan een dromerige en zweverige sfeer ontstaan als je niet eens begrijpt wat je leest?

Dus vind jij het leuk om een uniek en aangrijpend verhaal te lezen en houd jij van poëzie? Lees Malva, de roman van schrijfster Hagar Peeters. Houd jij niet zo van poëzie? Laat Malva links liggen en geniet van een ander boek uit de boekenkast; Malva is alleen bestemd voor lezers met een grote voorliefde voor poëzie of voor diegenen met een heleboel doorzettingsvermogen.