Mooi verhaal, slecht uitgewerkt

54 minuten. Dit boek staat hoog op allerlei YA lijsten. Nadat het de Hebban YA award gewonnen had, besloot ik om het boek te gaan lezen. Toen er een leesclub van dit boek kwam, meldde ik mij meteen aan.

Ik had nog nooit een boek over een school shooting gelezen. Het boek gaat over een schietpartij op de Amerikaanse Opportunity Highschool en volgt de shooting door de ogen van vier Amerikaanse tieners. Toen ik het boek in ontvangst had genomen begon ik meteen met lezen.

Het wordt beter, hield ik mijzelf voor, 100, 200, 300, de pagina’s gingen voorbij, terwijl ik op de spanning wachtte die iedereen beschreef. Terwijl ik de eerste 10 hoofdstukken met volle aandacht gelezen heb, ben ik de laatste 100 pagina’s skimmend te werk gegaan. Ik heb lang over dit boek gedaan.

Na het lezen was ik teleurgesteld. Was dit het boek waar iedereen zo lovend over sprak? De setting verveelde mij al snel. De 54 minuten leken wel 54 uur en de 300 bladzijden speelde zich alleen maar in en rond de school af. Het verhaal had verder geen plot twists of cliffhangers en was ontzettend voorspelbaar.

Ook voelde ik geen enkele connectie met de hoofdpersonen. De hoofdpersonen zijn namelijk niet goed uitgewerkt. Ze voelden aan als kartonnen mensfiguren. Ze voelden niet als echte mensen aan. Misschien komt dit omdat er zoveel personages in het boek waren. Misschien komt het omdat zij niet van elkaar te onderscheiden waren? Ze voelde allemaal te perfect aan, te goed. Ik had aan alle personages een hekel.

Verder waren deze personages erg stereotyperend. De schrijfster strijdt voor meer diversiteit in boeken, maar dit werd iets té sterk benadrukt in dit boek. Waardoor het verhaal haast cliché werd. Zo was er een moment in het boek waarbij hoofdpersoon Tomás en zijn Afghaanse vriend de politie bellen. Tomás denkt daarbij wat op het volgende neerkomt: Mijn vriend is Afghaans, hij heeft een accent, hij belt nu en probeert zo min mogelijk Afghaans te klinken, want dan denkt dat politie dat hij degene is die schiet.’ Aan zo’n gegeneraliseerd beeld schenk je toch geen aandacht in zo’n levensbedreigende situatie?

Over een levensbedreigende situatie gesproken. De schietpartij is zo’n situatie. Maar wat gebeurt er? Tieners in de aula, de plaats waar het gebeurt, sturen elkaar non-stop sms’jes, bellen elkaar en houden blogs bij? Er is iemand in dezelfde ruimte aanwezig met een pistool, waar zijn jullie mee bezig? Als ik daar gezeten zou hebben, zou ik vluchten en dan pas mijn telefoon pakken, als ik wist dat ik veilig was.

De veiligheid. Vier tieners proberen die veiligheid op heroïsche wijze te garanderen. Maar het verhaal was zo ontzettend aangedikt, onnodig dramatisch gemaakt. Waarom denken tieners dat zij de school beter kunnen redden dan de politie? Ik ergerde mij daar ontzettend aan. Ook was het schandalig dat wij alles door de ogen van die kartonnen figuren hebben moeten waarnemen. De schutters redenering voor de shooting werd voorgeschoteld in snel beschrijvende scènes, zonder enige echte uitwerking.

Met als gevolg dat ik nog steeds niet snap waarom de schutter is gaan schieten. De schutter heeft niet bepaald veel diepgang gekregen. Wat is er voorafgegaan aan deze verschrikkelijke daad? Waarom krijgt de lezer geen betere kijk in zijn hoofd? Waarom heeft de schutter geen stem gekregen? Hij is in dit boek slecht, de hoofdpersonen zijn goed, zwart op wit. De schutter heeft dit gedaan omdat hij vroeger goed was, maar nu is hij kwaadaardig. Wat hadden de hoofdpersonen er tegen kunnen doen? Gelukkig zijn zij goed en snappen ze niet waardoor dit gebeurd is. Ik heb het perspectief van de schutter ontzettend in dit boek gemist en dat is heel jammer. Een verhaal heeft immers altijd twee kanten.

Als ik iets positiefs over het boek zou moeten vermelden. Zou ik zeker Nijkamps taalgebruik naar voren brengen. Hoe zij speelt met de overgangen van de personages is mooi. Oh, en de prachtige cover! Ook het thema, de boodschap, de betekenis achter dit boek is prachtig: samen sta je sterk. Je zou er haast emotioneel van kunnen worden.

Maar het boek was voor mij geen emotionele rit. Het zal mij wel bijblijven. In Amerika vinden maandelijks zulke gruwelijke shootings plaats. Daaraan wordt je in dit boek herinnerd.

Die gedachte is verschrikkelijk en het is mooi dat er weer een boek gekomen is om dit onderwerp aan het licht te brengen. Maar dit boek heeft mij niet geraakt, noch geboeid, hoe graag ik het ook zou willen. Er wordt zo’n onrealistisch beeld geschetst dat ik het boek twee sterren geef. 54 minuten gaat uit van een mooi verhaal, maar is helaas slecht uitgewerkt.