Lezersrecensie
Weergaloos
01 november 2015
Na een fraaie serie van zeventien zgn. standalone (dat woord heeft verbazend genoeg ook de nieuwe druk van Van Dale gehaald in de al eerder gehanteerde beperkte betekenis; in het spraakgebruik is het ook algemeen aanvaard in de betekenis “los van elkaar”) thrillers heeft Loes den Hollander zich gewaagd aan het schrijven van een serie van twee thrillers die nauw verband met elkaar hebben en een soort vervolgverhaal vormen.
Het eerste deel met de titel “Aangetast” verscheen dit jaar en was een zeer intrigerende aanzet voor het tweede deel “Genadeklap”, dat op 21 oktober 2015 in Zutphen van de persen rolde.
Het is bijna onmogelijk de gebeurtenissen in het verhaal te beschrijven zonder spoilers (ook) over het eerste deel.
Rode draad in het verhaal is de volgende niet mis te verstane opmerking:
“Als iemand je kind vermoordt is niets meer belangrijk, behalve hoe en wanneer je het de dader betaald gaat zetten. Wat er verder in de wereld nog misgaat, welke gruweldaden er nog gepleegd worden, welke crisis zich nog aandient, welke rampen zich nog voordoen, het interesseert je nauwelijks zolang je niet hebt afgerekend.
Al duurt het jaren, het blijft een hoofddoel, een reden om nog te willen bestaan. De schoft die het liefste wat je had van je afpakte, is voor jou.
Hij gaat eraan. “
Centraal in beide boeken staat het echtpaar Gideon en Rifka Metselaer. Hun dochter Lieve is tien jaar voor het begin van het verhaal doodgereden. In “Aangetast” ontwikkelt zich rond dit ogenschijnlijk simpele maar dramatische gegeven een intrige waarbij een beerput aan naargeestige en criminele gebeurtenissen wordt geopend. De tweede dochter Tamara laat in het eerste boek het leven.
De schuldige wordt berecht en veroordeeld en verdwijnt voor langere tijd in de gevangenis. Iedereen lijkt weer “normaal” verder te kunnen leven. Maar er klopt iets niet.
En ziehier de start van het tweede deel “Genadeklap”.
In dit verhaal worden de vele heftige gebeurtenissen in korte kernachtige hoofdstukken beschreven vanuit het oogpunt van de betrokkenen: Gideon, Rifka, Matthias van Eerd, Bea, de moeder van Rifka, en Clemens, de directeur van de school waar Gideon leraar is. De drama’s voltrekken zich ook in “Genadeklap” met voortvarendheid en de onderlinge beladen verhoudingen worden ragfijn uitgesponnen. Doodslag, moord, stalking, overspel, bedreiging, intimidatie in de gevangenis, zelfmoord, het is nogal wat. En de lezer zal na kennisneming van de werking van knolamanieten een tijdlang heel wantrouwend naar champignons kijken. Maar het boek is zoals alle boeken van Loes den Hollander zodanig geschreven dat de lezer alweer een pageturner alias slaapsteler in handen heeft en die ontspannen leest.
Wegleggen is geen optie…….
Loes beheerst als bijna geen ander de kunst om in krachtige korte zinnen zonder moeilijke woorden direct de kern van de zaak te raken. De karakters zijn diep uitgewerkt en ook de sfeertekeningen zijn onvolprezen. Alle lijntjes vloeien uiteindelijk samen tot een prachtige eindscène, waarin de ware betekenis van de genadeklap op verrassende wijze duidelijk wordt.
De eenvoudige slotzin “Het was een genadeklap” blijkt na aandachtige lezing van het weergaloze verhaal een rasechte subtiele doordenker.
Loes den Hollander heeft haar meesterschap voor de zoveelste keer bewezen. “Genadeklap” krijgt vijf welverdiende sterren.
Terzijde nog drie slotopmerkingen: het is vrijwel noodzakelijk om “Aangetast” te hebben gelezen voordat “Genadeklap” kan beklijven. De schrijfster merkt dat zelf ook zeer terecht op in het begin van het boek.
Voorts valt de prachtige cover van het boek op. Hadden “Dekmantel”, “Voorbedacht” en “Aangetast” al fraaie omslagen, de cover van “Genadeklap” is van een verstilde schoonheid. De betekenis ervan wordt de lezer duidelijk als Jantje ten tonele verschijnt.
En tot slot zal de lezer zich wellicht soms afvragen of hij/zij naar de opticien moet. De hoofdstukken met de titel “Bea” lijken in een licht afwijkend lettertype te zijn gedrukt. Dat is echter ook zo en ook de bedoeling. Het contrast had wat groter mogen zijn.
Het boek is overigens foutloos, waarvoor hulde!
Het eerste deel met de titel “Aangetast” verscheen dit jaar en was een zeer intrigerende aanzet voor het tweede deel “Genadeklap”, dat op 21 oktober 2015 in Zutphen van de persen rolde.
Het is bijna onmogelijk de gebeurtenissen in het verhaal te beschrijven zonder spoilers (ook) over het eerste deel.
Rode draad in het verhaal is de volgende niet mis te verstane opmerking:
“Als iemand je kind vermoordt is niets meer belangrijk, behalve hoe en wanneer je het de dader betaald gaat zetten. Wat er verder in de wereld nog misgaat, welke gruweldaden er nog gepleegd worden, welke crisis zich nog aandient, welke rampen zich nog voordoen, het interesseert je nauwelijks zolang je niet hebt afgerekend.
Al duurt het jaren, het blijft een hoofddoel, een reden om nog te willen bestaan. De schoft die het liefste wat je had van je afpakte, is voor jou.
Hij gaat eraan. “
Centraal in beide boeken staat het echtpaar Gideon en Rifka Metselaer. Hun dochter Lieve is tien jaar voor het begin van het verhaal doodgereden. In “Aangetast” ontwikkelt zich rond dit ogenschijnlijk simpele maar dramatische gegeven een intrige waarbij een beerput aan naargeestige en criminele gebeurtenissen wordt geopend. De tweede dochter Tamara laat in het eerste boek het leven.
De schuldige wordt berecht en veroordeeld en verdwijnt voor langere tijd in de gevangenis. Iedereen lijkt weer “normaal” verder te kunnen leven. Maar er klopt iets niet.
En ziehier de start van het tweede deel “Genadeklap”.
In dit verhaal worden de vele heftige gebeurtenissen in korte kernachtige hoofdstukken beschreven vanuit het oogpunt van de betrokkenen: Gideon, Rifka, Matthias van Eerd, Bea, de moeder van Rifka, en Clemens, de directeur van de school waar Gideon leraar is. De drama’s voltrekken zich ook in “Genadeklap” met voortvarendheid en de onderlinge beladen verhoudingen worden ragfijn uitgesponnen. Doodslag, moord, stalking, overspel, bedreiging, intimidatie in de gevangenis, zelfmoord, het is nogal wat. En de lezer zal na kennisneming van de werking van knolamanieten een tijdlang heel wantrouwend naar champignons kijken. Maar het boek is zoals alle boeken van Loes den Hollander zodanig geschreven dat de lezer alweer een pageturner alias slaapsteler in handen heeft en die ontspannen leest.
Wegleggen is geen optie…….
Loes beheerst als bijna geen ander de kunst om in krachtige korte zinnen zonder moeilijke woorden direct de kern van de zaak te raken. De karakters zijn diep uitgewerkt en ook de sfeertekeningen zijn onvolprezen. Alle lijntjes vloeien uiteindelijk samen tot een prachtige eindscène, waarin de ware betekenis van de genadeklap op verrassende wijze duidelijk wordt.
De eenvoudige slotzin “Het was een genadeklap” blijkt na aandachtige lezing van het weergaloze verhaal een rasechte subtiele doordenker.
Loes den Hollander heeft haar meesterschap voor de zoveelste keer bewezen. “Genadeklap” krijgt vijf welverdiende sterren.
Terzijde nog drie slotopmerkingen: het is vrijwel noodzakelijk om “Aangetast” te hebben gelezen voordat “Genadeklap” kan beklijven. De schrijfster merkt dat zelf ook zeer terecht op in het begin van het boek.
Voorts valt de prachtige cover van het boek op. Hadden “Dekmantel”, “Voorbedacht” en “Aangetast” al fraaie omslagen, de cover van “Genadeklap” is van een verstilde schoonheid. De betekenis ervan wordt de lezer duidelijk als Jantje ten tonele verschijnt.
En tot slot zal de lezer zich wellicht soms afvragen of hij/zij naar de opticien moet. De hoofdstukken met de titel “Bea” lijken in een licht afwijkend lettertype te zijn gedrukt. Dat is echter ook zo en ook de bedoeling. Het contrast had wat groter mogen zijn.
Het boek is overigens foutloos, waarvoor hulde!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
