Meeslepend, mozaïek en spannend

Een vuistdikke roman van ruim 6oo pagina’s, hardcover én met leeslint gebaseerd op het leven van de gezusters Brönte. Anjet Daanje is gepromoveerd wiskundige en gek van de twee boeken van de Brönte’s. Als je nog nooit Wutherings Heights of Jane Eyre hebt gelezen, bestaat er misschien enige aarzeling. Om de Brönte’s hangt mystiek, daar moet je van houden. Maar de Libris Prijs win je niet voor niets, en het is al het tiende boek van Anjet Daanje. Kortom, genoeg reden om het aan te schaffen.
Het lied van ooievaar en dromedaris heeft de structuur van Wuthering Heights, deze roman heeft twee vertellers en het verhaal omvat minder dan veertig jaar. Het lied van ooievaar en dromedaris begint in 1847 en loopt door tot zelfs voorbij onze tijd. In totaal zijn er elf vertellers.
Het begint met het leven van de gezusters Drayden, zoals de Brönte's in Het lied van ooievaar en dromedaris heten, en de 10 hoofdstukken erna spelen tien andere personages – in Engeland of in de VS – een hoofdrol. Die personages hebben op een of andere manier iets met Eliza May Drayden/Emily Brönte te maken, de belangrijkste zus. Die 11 verhalen zijn meeslepend geschreven, je wordt in al die geschiedenissen getrokken. Het hoofdstuk wat op de geschiedenis van het personage volgt, begint weer met een episode in het leven van de zusters of van Eliza May dat qua thema terugverwijst naar de hoofdperso(o)n(en) van het vorige hoofdstuk, maar dan in het leven van de Draydens. Zo wordt het verband iedere keer duidelijker. Van deze 11 hoofdrolspelers wordt het leven van a tot z verteld en soms beslaat het meerdere generaties. De titel van het boek is een metafoor, het lied van leven en dood, van ooievaar en dromedaris.
De hoofdstukken bevatten meestal 4 subtitels. Agnes Chambers, een recensent van de Draydens, komt in vele hoofstukken terug. Met haar recensies of met recensies van anderen over háár werk. Ook krantenartikelen en andere beoordelaars komen met een zekere regelmaat terug.
Zo wordt de puzzel in 11 hoofdstukken steeds meer ingevuld tot de apotheose in het allerlaatste hoofdstuk, die een prangende vraag uit het leven van Eliza May Drayden beantwoordt.
De eerste hoofdstukken hebben een iets occults, daarvan moet je houden. Als je er niet van houdt, zoals ondergetekende, is het nog boeiend genoeg om door te blijven lezen. De hoofdstukindeling staat achterin, dat moet je even weten. Het enige wat opviel, is de interpunctie. Lange zinnen met veel komma’s. Die lange zinnen dienen wel een doel, het wordt goed verteld, maar de komma’s vallen toch op.
Het was een waanzinnige leeservaring, dit boek blijft je bij. De Amsterdamse uitgever die Daanje had tòt dit boek, wilde Het lied van ooievaar en dromedaris niet uitgeven waarna een Groningse uitgever het overnam. Die Amsterdamse uitgever heeft iets om over na te denken. Het is een mozaïek boek, waarin alles samenkomt en door de spanning in het boek, in ieder hoofdstuk, is het ook een halve thriller.