Roman over misdaad is niet altijd misdaadroman

De Schone en het Beest. Het zou de ondertitel kunnen zijn van dit verhaal. Want daar draait het bij Angelina allemaal om: een onzekere oudere man, die hopeloos en mateloos verliefd wordt op een mooie jonge vrouw (en omgekeerd). Niets aan de hand, zolang het liedje duurt.

Maar verraden door zijn lichaam en opgejaagd door zijn emoties verandert hij geleidelijk in een monster. Liefde wordt tomeloze haat, althans van zijn kant, en het noodlot voltrekt zich op een buitensporige en buitenissige manier.

"Misdaadroman" staat er op de omslag van dit boek. En inderdaad, het verhaal draait rond misdaad en de ontrafeling ervan door een vaderlijke commissaris en zijn toegeeflijke assistent. Maar een roman over een misdaad is niet altijd een misdaadroman. Daarvoor zit er te weinig vaart in.
Vooral bij het begin heb ik me ook geërgerd aan het onnatuurlijke taalgebruik van de personages. Berkhof laat zijn protagonisten tijdens de verhoren wegdromen in filosofische bespiegelingen die misschien wel eens bij elke mens opkomen, maar die nooit in dié bewoordingen zouden vertaald worden. Niet door eenvoudige lui, niet door een door de wol geverfd politie-inspecteur. In het beste geval door een lichtelijk beschonken dichter met inspiratie.

Als ik Angelina zou onderbrengen in de "geografie" van mijn boekenkast, dan zou hij bij de romans staan. De betere romans. Die, die ik af en toe even liefkozend uit het schab vis om er een korte passage van te herlezen en de taal te proeven als een goede wijn. Die, waarvan ik me altijd bepaalde stukken zal herinneren, omdat de auteur een mooie, beeldrijke taal op een meesterlijke manier heeft gebruikt. Taal als genotsmiddel. Maar Angelina kon mij niet doen "thrillen".