.

Soms lees je een boek en ben je stil. Heel stil. Het verhaal moet zinken. Wat onder het oppervlak zit mag naar boven komen. En bekeken worden. En dan blijkt er nog veel meer onder het oppervlak te zitten.
Dit boek is zo'n boek. Het is een verhaal over alzheimer. Wat dat doet met iemand. En met de omgeving. Het gaat over verwarring. Heden en verleden zijn één. Het gaat over tijd. En over kunst. En over een verschrikkelijke tijd in onze geschiedenis. Die eigenlijk veel te onbekend is.
Het is indrukwekkend knap hoe een zwaar thema als alzheimer verweven wordt met een zwaar thema uit de Tweede Wereldoorlog. En dan ook nog eens voornamelijk over kunst gaat. En trauma's en pijn. En, gelukkig, diepe liefde.
Persoonlijk weet ik weinig over de situatie in Rusland in WWII. Wel iets over een horrorwinter in een belegd Leningrad gehoord. Dit boek geeft er iets meer inzicht in. Op een prachtige, humane en integere manier. En ook hoe kunst je in de alleronmenselijkste omstandigheden overeind kan houden. In het verleden en in het heden.