Wie is er nou bang?

Het boek begint interessant. Al gauw krijg ik de kriebels. En bij hoofdstuk vijf ben ik mentaal afgehaakt. Ik kan het gewoon niet met hen (Judith Butler, non-binair) eens zijn over een voor hen belangrijk punt. Omdat mijn belangrijke punt is wat hen aanvalt. En kennelijk maakt mij dat een anti-trans feminist. Oké. Lekker zwart-wit alleen vanuit diens eigen gezichtspunten bekeken. Vragen om ruimer begrip en zelf in een nauw kader schrijven. Nopiedenopernopenope. Het lastige is dat omdat dit mij zo raakt ik heel erg veel moeite moet doen om diens verhaal en diens standpunt te begrijpen. Ik heb het geprobeerd. Het is en blijft een dikke vette nee voor mij. Sorry. (Het onderwerp kan een trigger zijn dus lees zelf hoofdstuk vijf en je weet waar ik het over heb).
Ik had wat meer uitleg over gender verwacht/gehoopt. Mijn grootste 'probleem' met de hedendaagse genderdiscussie is in dit boek weer duidelijk geworden. Door in een slachtofferachtige verwijtende rol te kruipen met gewelddadige taal creëer je afstand. En irritatie. En juist veel meer onbegrip. Gewelddadige communicatie (het woord fascisme wordt erg veel gebruikt) sluit deuren. En dat gaat nooit voor oplossingen zorgen. En nodigt vooral niet uit tot een open gesprek.
Ook lastig is dat er van de ene partij (die groep die het genderverhaal niet begrijpen, niet zo boeiend vinden, of gewoonweg walgelijk, deze groepen worden op één hoop gegooid) verwacht wordt dat ze begrip hebben en ook iedere verandering direct doorhebben. Maar dit begrip en deze aanpassing is niet wederzijds (lees hoofdstuk vijf, als hen er in verschillende hoofdstukken nog eens op terug komt, mag ik dat ook in mijn leeservaring verslagje).
Ben je tegen de hele genderdiscussie dan wordt je door het lezen van dit boek voornamelijk bevestigd in jouw redenen om tegen te zijn. Dus niet het boek om te lezen als je meer over gender te weten wilt komen.
Een betere titel van het boek is: "zij zijn bang voor gender en dit is waarom ik vind waarom". Maar ja dat verkoopt niet.