moeder is boos

Lieve Marijo
Lieve Lineke

Wat vergt het moed en kracht om een boek als dit te schrijven.

Niet zomaar een boek, maar één waar incest als rode draad door het boek raast.

Dit boek is voor iedereen!
Voor ouders: een vader en/of een moeder die hun ogen niet sluiten
Voor familie en vrienden van...

Voor opvoedkundigen

Voor medisch geschoolden

Voor slachtoffers van incest

en ook voor zij die incest plegen (al vermoed ik dat hun interesses wss niet bij het lezen van dit soort boeken ligt,...)

Marijo vertelt niet in detail elke gebeurtenis, maar laat in haar hoofd en hart kijken,
laat ons toe in het diepste van haar denken en voelen,
voert ons mee in de dagelijkse strijd die een slachtoffer van dergelijke wanpraktijken moet ondergaan: schuldgevoel, angst, de pijn en de nood aan iemand die om haar geeft, toen en ook nu nog....
Marijo vertelt hoe verknipte zielen als haar vader, broer, zus en vrienden zich vergrijpen aan haar, een kind van 9. Ze ontnemen haar haar kind-zijn, haar gevoel van eigenwaarde, haar gevoel van veiligheid. Als een speelbal wordt ze bespeeld en bedreigd door manipulatoren die uit zijn op één ding: hun eigen behoeften bevredigen.
En moeder is boos. En even schuldig!

Lineke schrijft Marijo haar verhaal heel sereen, zonder toevoegingen. Ze schrijft Marijo’s jeugdig leven zoals het was, en hoe het nu nog is,....

Het verbaast me als op twee momenten in het boek door Marijo aangegeven wordt dat, indien te heftig, je het stuk niet hoeft te lezen.
Lieve Marijo: wij lezen dit stuk wel, want dit is jouw verhaal,...
Je hoeft geen “sorry” te zeggen tegen ons als lezer, want dit is wat jij ons wil laten lezen, jouw deel van je leven, hoe gruwelijk deze ook was.

Ik wil beide danken, maar mijn grootste dank gaat uit naar Marijo, voor de moed en kracht die ze had toen en nu, de jarenlange strijd, het vechten tegen het niet-meer-willen-weten en het toch oprakelen.
Je bent een heel moedige vrouw, een mooi mens.... ♥️