Een schrijnend en tegelijkertijd prachtig waar gebeurd verhaal.

In Onafscheidelijk vertelt Juliet Butler het bizarre verhaal over Masja en Dasja, een Siamese tweeling vanuit het oogpunt van Dasja. De meisjes hebben hun eigen bovenlichaam, maar delen het onderlichaam. Ze zijn samen, maar zo ontzettend verschillend. Masja heeft een opvliegend karakter, is niet snel bang en primair in haar emoties, Dasja is daartegen zachter, wel snel bang en cijfert zich vaak weg. Regelmatig is zij het doelwit van de uitbarstingen van Masja.
De tweeling is geboren in de Sovjet Unie in de jaren vijftig. Daar leven zij in een soort van laboratorium, hebben geen contact met de buitenwereld, geen kleding, geen warmte en liefde. Hun leefruimte is een glazen ‘hok’. Er worden ‘procedures’ uitgevoerd’. De meisjes zijn hier doodsbang voor. Aan de ene kant mogen gehandicapten niet bestaan, aan de andere kant zijn ze de ideale proefobjecten.

‘Het is niet dat ze samen zijn, dat is het helemaal niet, het is hoe ze eraan toe zijn. Het zijn net twee bange wilde dieren, dat zijn het. Wat hebben ze daar met hen gedaan?’

In de pubertijd mogen ze naar een school voor gehandicapten. Daar ontdekken ze wat vriendschap is, ze krijgen te maken met verliefdheid en jaloezie. De verschillen tussen Masja en Dasja worden steeds duidelijker. Voor de buitenwereld, maar zeker ook voor henzelf. Ze moeten hierin hun weg zien te vinden. Ze zijn immers aan elkaar verbonden voor het leven. Het is een weg met vallen en opstaan. Met mooie momenten en hoop, maar ook met diepe dalen.
Als er een beoordeling komt van de medische commissie, komt hun toekomst in het geding. Ze worden naar een tehuis gestuurd. Het is zo anders dan op school, de tweeling moet daar overleven.
Juliet Butler heeft Masja en Dasja 12 jaar lang gekend. Zij heeft ervoor gezorgd dat dit verhaal verteld kon worden

Soms zijn er boeken die je tot diep in je ziel raken. Onafscheidelijk heeft dat bij mij gedaan. Dit is een boek waar ik zo veel over zou willen zeggen en vertellen, maar waar ik bang ben dat ik de de juiste woorden niet kan vinden om dit boek recht te doen.
Juliet Butler heeft Dasja een stem gegeven. Ik kreeg het gevoel alsof zij mij zelf haar verhaal vertelde. Het leven dat zij samen met haar zusje had is ongelofelijk te noemen.

‘Ze noemden ons proefmonsters, geen kinderen.’

Als je leest hoe er in de jaren vijftig met deze meisjes is omgegaan, lopen de rillingen over je rug. Vanaf het begin geeft Onafscheidelijk een ongemakkelijk gevoel. Vol ongeloof lees je wat hen is aangedaan. Hoe men tegen gehandicapten aankeek, hoe zij weg werden gestopt, niet bij hun ouders mochten blijven en hoe zij zogenaamd niet bestonden. Aan de andere kant waren zij perfect om experimenten op uit te voeren. Het geeft een plaatsvervangend gevoel van schaamte en onmacht. Als lezer wil je zo graag dat deze tweeling zou krijgen waar zij recht op hadden; warmte, liefde, veiligheid en geborgenheid.

‘Het is je plicht om geduld te hebben met degenen die getraumatiseerd zijn door jullie uiterlijk.’

Hoe afschuwelijk Onafscheidelijk ook is, het is tegelijkertijd ook prachtig. Er was namelijk ook sprake van liefde, hoop en dromen. De lezer is getuige van de persoonlijke ontwikkeling van deze tweeling. Van ontluikende liefde, van vriendschappen, van hoop en van wanhoop.
Je vraagt je regelmatig af hoe het zou zijn als je altijd iemand bij je zou hebben, daar nooit van weg kan lopen, nooit alleen kan zijn. Zeker als de karakters zo ver uit elkaar liggen. Het lijkt mij meer dan een uitdaging.
Ik heb Onafscheidelijk dichtgeslagen met kippenvel op mijn armen en een zwaar gevoel in mijn hart.