Lezersrecensie
Wie ziet, kan vertellen
Wie ziet, kan vertellen. En wie vertelt legt vast. We hebben de taal nodig om onze ogen te helpen.
Ik kan me geen boek herinneren waarvan de titel beter bij het boek paste dan Luister bij dit verhaal van Sacha Bronwasser. Luisteren doe je wanneer iemand iets vertelt, zoals Marie aan het begin van het boek een verhaal begint te vertellen aan Flo. Aan het einde van het boek krijgt “Luister” nog een extra dimensie.
Twee verhalen schuiven perfect in elkaar: het verhaal van de elitaire familie Lambert en hun au pairs enerzijds en de relatie tussen studente Marie en docente Flo anderzijds.
In drie episodes, chronologisch verteld, leren we de familie Lambert kennen, een posh gezin dat zichzelf als erg geslaagd beschouwt. “Om hem heen was zelfverzekerdheid de norm. Tegenslag, mislukking, noodlot, dat was iets voor de anderen.” Moeder en vader Lambert doen er alles aan om hun drie kinderen in dit plaatje te laten passen. Met de jongste, Philippe, loopt dit niet zoals gewenst. Philippe is verstandig maar introvert, angstig en kan ongeluk voorspellen. Eenmaal getrouwd wordt alles beter. Na de geboorte van zijn zoon vindt Philippe rust en is gelukkig. Alles verandert wanneer de au pair, Eloïse, bij het gezin komt. De angst is terug.
In de tweede verhaallijn volgen we de jonge fotografiestudente Marie. Zodra zij op kamers gaat wonen in Nederland, wordt zij in het wereldse leven ingewijd door docente Flo. Zij hebben een vreemde vriendschapsrelatie die een verrassend verloop kent. Wanneer Marie als au pair aan de slag gaat in Parijs, komt ze terecht in het gezin van Philippe.
Wie zoals Sacha Bronwasser een goede literaire roman kan schrijven in eenvoudige, mooie en toegankelijke taal waarmee je een groot lezerspubliek bereikt, beschikt over schrijverstalent. Behalve een nominatie voor de longlist van zowel de Boon Literatuur als de Libris Literatuurprijs, was de shortlist voor de Boon niet misplaatst geweest. Jammer. Misschien lukt het bij de Libris?
Ik kan me geen boek herinneren waarvan de titel beter bij het boek paste dan Luister bij dit verhaal van Sacha Bronwasser. Luisteren doe je wanneer iemand iets vertelt, zoals Marie aan het begin van het boek een verhaal begint te vertellen aan Flo. Aan het einde van het boek krijgt “Luister” nog een extra dimensie.
Twee verhalen schuiven perfect in elkaar: het verhaal van de elitaire familie Lambert en hun au pairs enerzijds en de relatie tussen studente Marie en docente Flo anderzijds.
In drie episodes, chronologisch verteld, leren we de familie Lambert kennen, een posh gezin dat zichzelf als erg geslaagd beschouwt. “Om hem heen was zelfverzekerdheid de norm. Tegenslag, mislukking, noodlot, dat was iets voor de anderen.” Moeder en vader Lambert doen er alles aan om hun drie kinderen in dit plaatje te laten passen. Met de jongste, Philippe, loopt dit niet zoals gewenst. Philippe is verstandig maar introvert, angstig en kan ongeluk voorspellen. Eenmaal getrouwd wordt alles beter. Na de geboorte van zijn zoon vindt Philippe rust en is gelukkig. Alles verandert wanneer de au pair, Eloïse, bij het gezin komt. De angst is terug.
In de tweede verhaallijn volgen we de jonge fotografiestudente Marie. Zodra zij op kamers gaat wonen in Nederland, wordt zij in het wereldse leven ingewijd door docente Flo. Zij hebben een vreemde vriendschapsrelatie die een verrassend verloop kent. Wanneer Marie als au pair aan de slag gaat in Parijs, komt ze terecht in het gezin van Philippe.
Wie zoals Sacha Bronwasser een goede literaire roman kan schrijven in eenvoudige, mooie en toegankelijke taal waarmee je een groot lezerspubliek bereikt, beschikt over schrijverstalent. Behalve een nominatie voor de longlist van zowel de Boon Literatuur als de Libris Literatuurprijs, was de shortlist voor de Boon niet misplaatst geweest. Jammer. Misschien lukt het bij de Libris?
7
Reageer op deze recensie
